การไม่ให้ทานด้วยเหตุ 2 ประการ ร่าเริงบันเทิงใจ ด้วยสัมโมทนียกถา เล่ม 1 หน้า 43
หน้าที่ 43 / 146

สรุปเนื้อหา

บุคคลไม่ให้ทานด้วยเหตุ 2 ประการ คือ ความตะหนี ซึ่งเกิดจากความกลัวทรัพย์จะหมดและความประมาณ ที่เกิดจากความไม่รู้เกี่ยวกับชีวิต วัฏสงสาร และการไม่ฟังธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทำให้พวกเขาต้องเผชิญกับทุกข์ในชีวิต สุดท้าย แม้มีทรัพย์มากแต่กลับไม่ได้ใช้มันให้เกิดประโยชน์ต่อผู้อื่น จนชีวิตเต็มไปด้วยความลำบาก ผู้อ่านควรตระหนักถึงความสำคัญของการให้และผลดีในชีวิตหลังความตาย

หัวข้อประเด็น

-ความตะหนี
-ความประมาณ
-การให้ทาน
-สัจจธรรม
-ชีวิตหลังความตาย

ข้อความต้นฉบับในหน้า

5 4 รำรำ บันเทิงใจ ด้วยสัมมโนมัยก คำ 1 บทที่ 13 บุคคลให้ทานไม่ได้ด้วยเหตุ 2 ประการ บุคคลให้ทานไม่ได้ด้วยเหตุ 2 ประการ คือ ความ ตะหนีและความประมาณ บุคคลที่มีความตะหนี เพราะคิดว่าทรัพย์ของตนจะ หมดไป จึงไม่ให้ทาน แม้มีทรัพย์มากก็ไม่ให้ เหมือนบน้ำ ใสที่อยู่ในปล้องห่างไกลจากผู้นำ้นั้นย่อมไม่เป็นประโยชน์ แก่ใครๆ รอแต่อาจจะเสียหรือเหือดแห้งหมดไป บุคคลผู้ตรหนีย่อไม่ให้ทรัพย์แก่ใครๆ เมื่อไม่ให้ก็ ไม่ได้ ชีวิตในโลกของผู้มีความตะหนี จึงเต็มไปด้วยความ ลำบากทุกข์รมาน ต้องอดอยากหิวโหย บุคคลที่มีความประมาณ เพราะไม่รู้ความจริงของชีวิต ไม่รู้จักชีวิตหลังความตาย ไม่รู้จักภัยในวัฏสงสาร เพราะ ไม่ ได้ฟังธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า บุคคลผู้ประมาณ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า แม้มี ชีวิตอยู่ ก็เหมือนกับคนที่ตายแล้ว คือตายจากความดี ตาย จากหนทางสวรรค์และพระนิพพาน เหตุทั้ง 2 ประการนี้ จึงทำให้บุคคลให้ทานไม่ได้
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More