การให้พรในวัฒนธรรมไทย ร่าเริงบันเทิงใจ ด้วยสัมโมทนียกถา เล่ม 1 หน้า 134
หน้าที่ 134 / 146

สรุปเนื้อหา

บทความนี้พูดถึงการให้พรในวัฒนธรรมไทย ที่สะท้อนถึงความหมายของการอวยพรที่มีเป้าหมายเพื่อความประเสริฐ แสดงให้เห็นถึงวิธีการให้พรที่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันนอกจากการมอบของขวัญ นอกจากนี้ยังยกตัวอย่างถึงการให้พรจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า บทความนี้เน้นถึงความสำคัญของบุญและความดีในการให้พร รวมถึงคำสอนที่สำคัญในการสร้างความเพียรเพื่อให้บรรลุความสำเร็จตามที่พระองค์สอนไว้。

หัวข้อประเด็น

-การให้พรในทีวัฒนธรรมไทย
-ความสำคัญของความดี
-ตัวอย่างการให้พรจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
-การสร้างเพียรในการประสบความสำเร็จ

ข้อความต้นฉบับในหน้า

รำรึง บันเทิงใจ ด้วยสัมมานิทยากา เล่ม ๑ ๑๓๓ การให้พร คนไทยโบราณนั้นเมื่อพบกัน ก่อนจะจากกัน ผู้อาวุโสกว่า จะกล่าวคำอวยพรแก่ผู้ที่จะจากไป แต่ปัจจุบันนิยมนิยมให้พร แก่ผู้ที่มอบ (หรือถวาย) ของให้เท่านั้น ที่จริงการให้พรแก่มักให้กันได้ทุกโอกาส ไม่จำเป็นต้องให้เฉพาะเมื่อมีผู้ของเท่านั้น นี่คือ วัฒนธรรมไทย พร แปลว่า "ประเสริฐ" การให้พร ก็คือ การกล่าววาจาที่มุ่งให้เกิดความประเสริฐแก่กัน พรนี้จะสำเร็จด้วยอานุภาพของบุญ คือผลของความดี และอำนาจจากา เช่น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้พรพระอานนท์ ก่อนที่พระองค์จะเสด็จดับขันธปรินิพพานว่า "พระอนุษัยตั้งเมตตา ทางกาย วาจา ใจ ในพระองค์มาตลอด กาลนาน ได้ชื่อว่าทำบุญไว้แล้ว จงตั้งความเพียรเกิดจะเป็นผู้สนอฬะโดยพลัน" หลังจากพฤติปรินิพพานแล้วพระอานนท์ก็ถึงความเพียรจนได้บรรลุเป็นพระอรหันต์ ตาม ที่พระพุทธองค์ให้ไว้ อีกตัวอย่างหนึ่ง คือ พระองค์มาลาเห็นหญิงครรภ์แก่แต่คลอดบุตรไม่ได้ ปรารถนาอนุศรคะหิงค์น หลังกลับ * มหาปริโมนสูตร มก. ๑๓/๒๙๙, มค.๑๑/๑๑๓
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More