วิวาทะเรื่อง “สรรพสิ่งมีอยู่” : หน้า 17/31

3. วิวาทะเรื่อง “สรรพสิ่งมีอยู่” (sabbam-atthīti-vādakathā) ในคัมภีร์ ถฺตกวัตถุ มีภาษาซื่อว่า สัพพมุฏฑิติวาทกถาก (sabbam-atthīti-vādakathā) กล่าวเกี่ยวกับรูปขันธ์เป็นต้นว่า มีอยู่ทั้งในอดีต ปัจจุบัน เพราะว่าไม่ได้ละทิ้งสภาวะของมัน ดังนั้นรวมทั้งหลาย จึงจำแนกอยู่ในกาลทั้งสาม คือ อดีต ปัจจุบัน อนาคต จากความเห็นข้างต้น จึงถือว่า “สรรพสิ่งมีอยู่” ซึ่งในคัมภีร์ ถฺตกวัตถุอรรถถถา จงน โดยพระพุทธโมสะได้อธิบายว่า เป็นความเห็นของสัพพตัธรรม (Sabba-atthi-vāda) คำว่า “อิติ” (atthi) ในชื่อถิ่นว่า “สัพพติวิฬา” (Sabba-atthi-vāda) เป็นคำศัพท์บาลีซึ่งตรงกับ คำว่า “อัสติ” (asti) ในชื่อถิ่นว่า “สราวติวาม” (Sarva-asti-vāda) เป็นคำศัพท์ภาษาสันสกฤตที่ปรากฎอยู่ใน คัมภีร์อรรถธรรม โกศจายะ แต่หากพิจารณาจากความเก่าของคัมภีร์ กถวัตถุอรรถถก ที่กำเนิดอยู่ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 6 คาดว่า การใช้ชื่อ “สราวติวาม” เป็นที่นิยมใช้อย่างเป็นทางการแล้ว พระประมวละได้กล่าวถึงอาจารย์บางท่านว่า “สรรพสิ่งมีอยู่” ในคัมภีร์สามโกษเอกเศียกุล ดังนี้