ธรรมมาวารา: วาทะวิธานทายพระศาสนา ปี 2560 : หน้า 24/31

ธรรมมาวารา วาทะวิธานทายพระศาสนา ฉบับที่ 5 ปี 2560 เด่นชัดว่า มีความหมายต่างกับคำว่า สัปพิติวาท และสนับสนุนฐานว่า เป็นแนวคิดที่อยู่ก่อนหน้าแนวคิดที่ว่า “สรรพสิ่งมีอยู่” จะมีการจัด เรียบเรียงเป็นระบบ ดังที่กล่าวมาแล้วข้างต้น การเรียกชื่อตนเองว่า สัปพิตถาวตะ Sabba-attha-vāda หมายถึง ผู้กล่าวถิยายความหมายทั้งหมด ต่อมาจึงกลายเป็นมีความหมายว่า “ผู้กล่าวอธิบายความหมายทั้งปวง ต่อมากลายเป็นความหมายว่า “ผู้กล่าวอรรถาธิบายสิ่งที่เป็นเป้าหมายในการถกเถียง” แต่สิ่งที่เป็นเป้าหมายในการถกเถียงมีอยู่ในกาลที่เป็น ดีดี และอนาคตด้วย ในที่สุด ภายหลังจึงมีชื่อเรียกว่า “สัปพิตถิวาท” (Sabba-atthi-vāda) ที่ตรงกับภาษาสันสกฤตคือ “สรวาดติวาท” (Sarva-asti-vāda) 33 ตามตำนานลังก้าที่กล่าวมาตั้งได้บันทึกว่ากว่า นิยายสัปพิตถาวะ หรือสัปพิติวาทแยกตัวออกมาจากนิยายมหาสังมิยะวิสัย (ที่แปล หลังคิสตศักราช 418 ปี) ซึ่งเป็นพระนิยายของนิยายมหาสังมิยะที่แปลโดยพระพาหิเณยน (法顯) รวมกับพระพุทธภัทร (佛陀跋陀羅) พูดว่า “สรรพสิ่ง” (sabbattha) ซึ่งเป็นคำศัพท์ที่ ถอดเสียง) โดยกล่าวว่าเป็น นิยายสรวาสติวาท เนื่องจากคำว่า “สรรพสิ่ง” โดยนัยคือ ฉันก็หวังสรวาสติวา เนื่องจากคำว่า “สรรพสิ่ง” โดยนัยคือ ฉันก็หวังสรวาสติวา เนื่องจากคำว่า “สรรพสิ่ง” โดยนัยคือ ฉันก็หวังสรวาสติวา เนื่องจากคำว่า “สรรพสิ่ง” โดยนัยคือ ฉันก็หวังสรวาสติวา เนื่องจากคำว่า “สรรพสิ่ง” โดยนัยคือ ฉันก็หวังสรวาสติวา เนื่องจากคำว่า “สรรพสิ่ง” โดยนัยคือ ฉันก็หวังสรวาสติวา เนื่องจากคำว่า “สรรพสิ่ง” แบ่งเป็นสามกลุ่ม คือ อดีต อนาคต ปัจจุบัน จิ้งมากชื่อ [โดยแปลเป็นภาษาจีนว่า “一切有”,](https://en.wikipedia.org/wiki/All) “一切有者”, 拟เป็นภาษาจีนว่า “一切有者” (ถ้าแปลเป็นบยอจีนว่า “一切有者”，จะเป็นคำว่า “สรรพสิ่ง”๓) พอกับ “一切有” 琴ยันมัคโร่อีก (僧伽摩醯) ก็ใช้คำว่า “สรรพสิ่ง” (sabbattha) ดังนั้น คาดว่า การใช้คำว่า “Sabbattha” คงพอเห็นได้ก่อนในยุคหลัง