สวดมนต์ฉบับธรรมทายาทและอุปสมบทหมู่ : หน้า 13/97

สวดมนต์ฉบับธรรมทายาทและอุปสมบทหมู่ ๔. ตั้งขณิกปัจจเวกขณปาฐะ (หันทะ มะยัง ตังขะณิกะปัจจะเวกขะณะปารัง ภะณามะ เส.) ปะฏิสังขา โยนิโส จีวะรัง ปะฏิเสวามิ, ยาวะเทวะ สีตัสสะ ปะฏิฆาตายะ, อุณหัสสะ ปะฏิฆาตายะ, ทั้งสะมะกะสะวาตาตะปะสิริงสะปะ สัมผัสสานัง ปะฏิฆาตายะ, ยาวะเทวะ หิริโกปินะปะฏิจฉาทะนัตถัง ปะฏิสังขา โยนิโส ปิณฑะปาตั้ง ปะฏิเสวามิ, เนวะ ทวายะ นะ มะทายะ นะ มัณฑะนายะ นะ วิภูสะนายะ, ยาวะเทวะ อิมัสสะ กายัสสะ ฐิติยา ยาปะนายะ วิหิงสุปะระติยา พรหมมะจะริยานุคคะหายะ, อิติ ปุราณัญจะ เวทะนัง ปะฏิสังขาม นะวัญจะเวทะนัง นะ อุปปาเทสสามิ, ยาตรา จะ เม ภะวิสสะติ อะนะวัชชะตา จะ ผาสุวิหาโร จาติ. เราย่อมพิจารณาโดยแยบคาย แล้วนุ่งห่มจีวร เพียงเพื่อบำบัดความหนาว เพื่อบำบัดความร้อน เพื่อบำบัดสัมผัสอันเกิดจาก เหลือบ ยุง ลม แดด และ สัตว์เลื้อยคลานทั้งหลาย และเพียงเพื่อปกปิดอวัยวะ อันให้เกิดความละอาย เราย่อมพิจารณาโดยแยบคายแล้ว ฉันบิณฑบาต ไม่ให้เป็นไปเพื่อความเพลิดเพลิน สนุกสนาน ไม่ให้เป็นไปเพื่อความเมามัน เกิดกำลังพลังทางกายไม่ให้เป็นไปเพื่อ ประดับ ไม่ให้เป็นไปเพื่อตกแต่ง แต่ให้เป็นไปเพียงเพื่อความตั้งอยู่ได้แห่ง กายนี้ เพื่อความเป็นไปได้ของอัตภาพ เพื่อความสิ้นไปแห่งความลำบากทางกาย เพื่อการอนุเคราะห์แก่การประพฤติ พรหมจรรย์ ด้วยการทำอย่างนี้ เราย่อมระงับเสียได้ ซึ่งเวทนาเก่า คือความหิว และไม่ทำให้ ทุกขเวทนาใหม่ให้เกิดขึ้น อนึ่งความเป็นไปโดยสะดวกแห่งอัตภาพ นี้ด้วยความเป็นผู้หาโทษมิได้ ด้วยความ เป็นอยู่โดยผาสุกด้วย จักมีแก่เราดังนี้ 13