การระงับเวทนาและความเป็นอยู่โดยพินิจ : หน้า 23/97

อิติ ปุราณัญจะ เวทะนัง ปะฏิหังขาม นะวัญจะ เวทะนัง นะ อุปปาเทสสามิ, ยาตรา จะ เม ภะวิสสะติ อะนะวัชชะตา จะ ผาสุวิหาโร จาติ. อัชชะ มะยา อะปัจจะเวกขิตวา ยัง เสนาสะนัง ปะริภุตตัง, ตัง ยาวะเทวะ สีตัสสะ ปะฏิฆาตายะ, อุณหัสสะ ปะฏิฆาตายะ, ทั้งสะมะกะสะวาตาตะปะสิริง สะปะสัมผัสสานัง ปะฏิฆาตายะ, ยาวะเทวะ อุตุปะริสสะยะวิโนทะนัง ปะฏิสัลลานารามัตถัง. อัชชะ มะยา อะปัจจะเวกขิตวา โย คิลานะปัจจะยะเภสัชชะปะริกขาโร ปะริภุตโต, โส ยาวะเทวะ อุปปันนานัง เวยยา พาธิกานัง เวทะนานัง ปะฏิฆาตายะ, อัพยาปัชฌะปะระมะตายาติ สวดมนต์ฉบับธรรมทายาทและอุปสมบทหมู่ ด้วยการทำอย่างนี้ เราย่อมระงับเสียได้ ซึ่งเวทนาเก่า คือความหิว และไม่ทำ ทุกขเวทนาใหม่ให้เกิดขึ้น อนึ่งความเป็นไปโดยสะดวกแห่งอัตภาพ นี้ด้วย ความเป็นผู้หาโทษมิได้ด้วย และ ความเป็นอยู่โดยผาสุขด้วย จักมีแก่เรา ดังนี้ เสนาสนะใด อันเราใช้สอยแล้ว ไม่ทันพิจารณาในวันนี้ เสนาสนะนั้น เราใช้สอยแล้ว เพียงเพื่อบำบัดความหนาว เพื่อบำบัดความร้อน เพื่อบำบัดสัมผัสอันเกิดจากเหลือบ ยุง ลม แดด และสัตว์เลื้อยคลานทั้งหลาย เพียงเพื่อบรรเทาอันตรายอันจะพึงมีจาก ดินฟ้าอากาศ และเพื่อความเป็นผู้ยินดี อยู่ได้ในที่หลีกเร้นสำหรับภาวนา คิลานเภสัชบริขารใด อันเราบริโภคแล้ว ไม่ทันพิจารณาในวันนี้ คิลานเภสัชบริขารนั้น เราบริโภคแล้ว เพียงเพื่อบำบัดทุกขเวทนาอันบังเกิดขึ้น แล้ว มีอาพาธต่าง ๆ เป็นมูล เพื่อความเป็นผู้ไม่มีโรคเบียดเบียน เป็นอย่างยิ่ง ดังนี้ 23