การนั่งสมาธิกับพระอาจารย์ : หน้า 74/260

พอพระอาจารย์บอกว่า ให้นึกน้อมลงมาตรงกลางตัว ก็ง่ายมากเลยครับ เนื่องจากผมเคยชินกับการนึกภาพเป้า ที่ผมจะยิง แค่ลงมาอีกนิดเดียวก็กลางตัวแล้ว พอผมนึกถึง หน้าแม่ ใบหน้าของท่านก็ใสๆ สว่าง ผ่องใส ขึ้นมาอยู่ตรง กลางตัวเลย (สาธุ ถ้าใครนึกถึงหน้าแม่ไม่ออกนี่ เป็นคน ชอบกลนักนะ ต้องไปเกิดใหม่นะ) พอนึกหน้าท่านให้เป็นดวงแก้ว ใบหน้าของท่านก็ เปลี่ยน กลายเป็นดวงแก้วกลมใสๆ พอพระอาจารย์บอก ว่า ให้ลองแตะใจไปที่จุดเล็กๆ กลางดวงแก้ว ผมก็ลอง แตะ ใจก็จะหวิวๆ ครับ (แตะ คือ แค่สัมผัสเท่านั้นนะ จ๊ะ) เหมือนผมกำลังจะกระโดดลงจากที่สูง เหมือนผมจะ เอานิ้วจุ่มน้ำแต่ไม่เปียก พอแตะใจไปเรื่อยๆ ได้สักพักหนึ่ง ก็เหมือนมีแรง ดึงกระชากจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ (ถ้าเจออย่างนี้อย่าตกใจ อย่าตื่นเต้น ไม่มีอันตรายอะไร แต่ว่าจะมีสิ่งดีๆ เกิด ขึ้นจ้ะ) ความรู้สึกคล้ายกับตอนที่ผมโดดบันจี้จัมพ์ครับ ผมสะดุ้งครับ แต่ผมไม่ลืมตา พอปล่อยไปสักพักก็จะ นิ่ง เหมือนผมโดดบันจี้จัมพ์มาถึงพื้นแล้ว (มันก็แค่นี้เอง เพราะฉะนั้นอย่าไปกลัว) ผมรู้สึกสบายเหมือนไปอยู่อีกที่หนึ่ง ที่นิ่งมากๆ สบาย มากๆ แล้วก็เห็นดวงแก้วลูกใหม่ที่ใหญ่ แล้วก็ใสกว่าเดิม ครับ ผมนั่งไปจนถึง ๑๙.๑๕ น. ก็หมดเวลาของรอบแรก แล้วพระอาจารย์ก็ให้ผมนั่งสมาธิต่อถึง ๓ ทุ่ม ៨ สุขแบบพระ