ข้อความต้นฉบับในหน้า
៨៦
เสียงสวดมนต์นั้นดังออกมาจากกลางองค์พระ เหมือนไม่
ได้ออกมาจากปากของผม
(สวดมนต์อย่างนี้มีอานิสงส์มากและถูกหลักวิชชาด้วย
ต้องให้เสียงสวดมนต์ออกมาจากแหล่งแห่งความบริสุทธิ์
และแหล่งแห่งผู้มีอานุภาพอันไม่มีประมาณกลางองค์พระ
อย่างนี้นะจ๊ะ)
และตอนนี้นะครับ ไม่ว่าผมจะหลับตาหรือลืมตาผม
จะเห็นท่านตลอดเวลาเลยครับ (สาธุ อย่าให้หายนะลูกนะ
รักษาให้ดี) ถ้าใจสบายและนิ่งมากก็จะเห็นท่านชัดใสเป็น
พิเศษ (เป็นรางวัลสําหรับคนที่มีใจนิ่ง) และบางทีก็จะรู้สึก
ว่า ตัวเองเลื่อนไหลเข้าไปอยู่ในองค์พระด้วยครับ
(คือ ท่านยอมรับเราแล้ว ท่านก็เปิดประตูใจของ
ท่านให้เราเลื่อนไหลเข้าไปอยู่ในกลางของท่าน โดยที่เรา
ไม่ต้องก๊อกๆ ๆ )
หลวงพ่อครับ ผมมีความสุขทุกคืนวันเลย ผมรู้สึก
ว่า ทุกๆ วันผ่านไปอย่างมีความหมาย แม้ผมจะมีภาระ
ทางโลกที่จะต้องรับผิดชอบมากมาย แต่ในใจลึกๆ ของ
ผมนั้นอยากบวชตลอดชีวิต ผมไม่อยากกลับไปนุ่งห่มแบบ
ฆราวาสอีกแล้ว (เหมือนจะรำพึงให้ใครฟัง ไม่เป็นไร ครูไม่
ใหญ่รำพึงแทน) ผมจึงเอาบุญช่วยและอธิษฐานกับองค์พระ
สุขแบบพระ