การเดินทางทางจิตวิญญาณและการบวช : หน้า 14/54

ชอบไปอยู่กันกับนักบวชบรรพชิตที่อยู่แบบสืบอายุพระศาสนา ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ แต่ไม่ได้บรรลุธรรมขั้นสูง ถ้าเช้าเอน เพลนอน บ่ายพักผ่อน ค่ำจำวัด ก็ต้องไปร้องอืดๆ เป็นหมู หรือ ถ้าฟุ้งซ่าน ก็จะไปเกิดเป็นคนธรรพ์ ถ้าต้องการให้หลวงปู่ไปอยู่ชั้นดุสิตวงบุญพิเศษ ลูกหลาน ต้องทำวิชชาธรรมกายให้เป็น และให้ละเอียดมากๆ โดยใช้วิธี การพิเศษ รวมทั้งท่านต้องสมัครใจด้วย แต่ท่านยังไม่เข้าใจ เพราะท่านยังไม่รู้เรื่องนี้ ท่านอยากหลุดพ้นเพราะเบื่อหน่ายวัฏ สงสาร บารมีของท่านยังไม่ถึงตรงนั้น แต่ท่านวางเข็มทิศแล้ว ว่าจะต้องไปให้ถึงจุดตรงนั้นให้ได้ จึงประพฤติปฏิบัติตามกรอบ ของชีวิตที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงกำหนดเอาไว้ คือ เอกาย นมรรค หนทางเอกสายเดียว ท่านจึงมุ่งตรงแน่วแน่ไปเลย และมุ่งฝึกหัดเป็นนักบวชตั้งแต่ยังเป็นคฤหัสถ์ เมื่อบุญเก่าตาม มาถึง ท่านมีความพร้อม และอะไรก็รั้งท่านไม่อยู่ ท่านต้อง ออกบวชบำเพ็ญพรตให้ได้ เมื่อหลวงปู่ป่วย มีคนแนะนำให้ท่านสึกเพื่อดูแลอย่าง ใกล้ชิด แต่ท่านไม่ยอม ผู้แนะนำก็จะมีวิบากกรรมบ้าง คือ จิตเป็นกุศลแต่ขาดปัญญา ที่มีวิบากกรรมบ้าง เพราะท่าน ไม่ได้ฝึก ก็จะมีวิบากกรรมแค่ความหลงติดตัวข้ามภพข้ามชาติ ไปเล็กน้อย พอถึงเวลาตัวเองจะบวช ก็จะโดนคนเจตนาดีแต่ ขาดปัญญาชวนสีกบ้าง และตัวเองจะไม่ค่อยยินดีในการบวช เมื่อถึงคราวบวช ซึ่งจะทำให้การไปนิพพานล่าช้า แต่อย่ากังวล ใจไปเลย ให้เร่งรีบสั่งสมบุญทุกบุญให้มากดีกว่า คติของย่าจอม วรรณูปถัมภ์ ย่าตายแล้วไปเป็นภุมมเทวาสายยักษ์ ระดับชั้นกลางๆ ดีพอสมควร ไม่ถึงกับหรูหรา มีบ้านอยู่ มีอาหารทิพย์ มียักษ์ที่ อยู่ในความดูแลบ้างด้วยบุญที่ทำแบบชาวบ้านทั่วๆ ไป ยังไม่ถึง ขั้นชั้นสูง ก่อนตาย จิตของย่าไม่ค่อยผ่องใส เท่าใดนัก เพราะห่วงครอบครัวและลูกหลาน ประกอบกับกรรมที่ฆ่าสัตว์ทําอาหาร เป็นหลัก บุญได้ช่องก่อน ส่งผลก่อน แต่ก็เป็นยักษิณี ที่ไม่มีเขี้ยวงอก นอกจากเวลาโกรธ ได้บุญอุทิศให้ จากลูกหลาน จึงทำให้มีสภาพดี กว่าเดิม คือมีบ้านหลังใหญ่ขึ้น มีอาหารทิพย์มากขึ้นและกาย สว่างขึ้นกว่าเดิม ภพใหม่ของย่าจอมเป็นยักษิณี 24 case study