ความทรงจำเกี่ยวกับชานนท์ : หน้า 24/54

ข้างตัวเสมอ กลายเป็นปมด้อยอย่างเดียวที่มีอยู่ พ.ศ.2505 ชานนท์มีอายุได้ 7 ขวบ ตาอ้วนได้พาไปเยี่ยม ลูกสาวที่ออกเรือนไปอีกหมู่บ้านหนึ่งหลังเขาพนมสวาย ชาน นท์ติดใจที่นั่นมาก อยากอยู่ต่ออีกหลายวัน ตาอ้วนจึงเดินทาง กลับก่อน จู่ๆ ชานนท์อาเจียน และอุจจาระตลอดคืน กินอะไร ไม่ได้นอกจากนํ้าเปล่า ปวดท้อง ท่าทางซึมๆ เหน็ดเหนื่อยมาก ชานนท์ลืมตาดูคน แต่จ่าใครไม่ได้เลย คนในบ้านเที่ยวหารถไป ส่งโรงพยาบาลหรือหมอกลางบ้าน แต่ก็หาไม่ได้ ในที่สุด เด็ก น้อยก็หลับไปและไม่ตื่นอีกเลย ไม่น่าเชื่อว่า เด็กน้อยหน้าตาผิวพรรณสะอาดสะอ้าน เป็น ขวัญใจของสมาชิกทุกคนในบ้าน และไม่มีโหงวเฮ้งว่าจะอายุสั้น อย่างชานนท์ ต้องมาเสียชีวิตอย่างกระทันหัน ด้วยโรคท้องร่วง อย่างรุนแรงด้วยวัยเพียง 7 ขวบเท่านั้น ทุกคนในบ้านเสียใจมาก โดยเฉพาะยายกานต์ผู้เป็นแม่ที่ไม่ได้อยู่ด้วยยามลูกจากไป พี่ชายรุ่นหนุ่มคนหนึ่งของชานนท์ ได้เอานิ้วโป้งจิ้มปูนขาวกด ทับที่ขาข้างหนึ่งของน้องชาย เพื่อดูว่าเขาจะมาเกิดใหม่หรือไม่ และเป็นใคร เด็กกลับชาติมาเกิด เป็นดาวน์ซินโดรม อีก 21 ปีต่อมา วันหนึ่ง แม่ลอน วรรณุปถัมภ์ ลูกสาว คนหนึ่งของยายกานต์ และเป็นลูกสะใภ้ของย่าจอมกับปูสัมฤทธิ์ ฝันว่า ชานนท์น้องชายมาหา จึงเรียกเข้ามากอด แล้วชวนมา อยู่ที่บ้านด้วย พอตื่นมา แม่ลอนเล่าความฝันให้ยายกานต์ฟัง ยายกานต์ดีใจมาก เพราะคิดว่า ลูกชายกำลังจะมาเกิดใหม่เป็น หลานชาย 44 case study 45 กฎแห่งกรรม