การจัดการเพื่อรองรับผู้เข้าวัดพระธรรมกาย : หน้า 46/109

การครองคน-ครองงาน วัดพระธรรมกายอยู่ชานเมือง คนกรุงเทพฯ ไปมาสะดวก ก็ มากันมาก พอคนมาวัดมากๆ ก็ต้องมีพื้นที่ให้เขานั่ง ให้เขาเดิน ยิ่งคน มามากก็ยิ่งต้องเตรียมพื้นที่มากเป็นธรรมดา แล้วก็ต้องปลูกต้นไม้ ให้ มีความร่มรื่น เย็นสบาย และต้องประกอบกับมีการเทศน์การสอนที่ดี ด้วยนะ ในระยะ ๑๐ ปีแรก (พ.ศ. ๒๕๑๔-๒๕๒๔) ประชาชนมาวัด พระธรรมกายอย่างมากในวันอาทิตย์ประมาณ ๔๐๐-๕๐๐ คน ก็มีอยู่ เท่านั้น ถ้าวันอาทิตย์ต้นเดือนก็ประมาณหนึ่งพันกว่าคน เราลงมือ สำรวจออกแบบสอบถามสารพัด ก็ได้ความว่า ที่มา ๔๐๐-๕๐๐ หรือ แค่พันเดียวในวันอาทิตย์ต้นเดือน เพราะว่าไม่สะดวกหลายประการ เช่น ประการที่ ๑ เรื่องรถ ที่ไม่สะดวกหมายถึงต้องต่อรถมาหลาย ต่อ ผู้ใหญ่โดยเฉพาะผู้สูงอายุพอต่อรถหลายต่อก็ไม่สะดวกแล้ว ส่วน เด็กโดยเฉพาะนิสิตนักศึกษาที่ไม่สะดวก เพราะไม่มีค่ารถ ถามว่าอยาก มาวัดไหม? อยากมา แต่ว่าไม่มีค่ารถ ประการที่ ๒ ไม่มีค่าอาหารกลางวัน โดยเฉพาะนิสิตนักศึกษา เขาโน๊ตแถมมาว่า ถ้าหลวงพ่อจัดรถแล้ว จัดอาหารกลางวันให้ด้วยก็ จะมา ทำให้นึกถึงตัวเองเมื่อตอนสมัยเป็นนิสิตนักศึกษา เคยมีสภาพ อย่างนี้มาก่อนเหมือนกัน ที่บ้านหลวงพ่อไม่ร่ำรวยอะไรหนักหนา ตอน เรียนก็ต้องกระเบียดกระเสียน พอสิ้นเดือนที่จะมีแค่เงินติดกระเป๋าอยู่ ๑๐-๒๐ บาท เป็นค่ารถกลับบ้าน ไปขอเงินเดือนใหม่สำหรับมาใช้ เดือนต่อไป ก็มีอยู่แค่นั้น ตรงกับที่เด็กเขาบ่นมา เพราะ มีหัวอกเดียวกัน เลยต้องจัดรถให้ พร้อมกับมีอาหารกลางวันให้ด้วย พอเราแก้ได้ถูกจุดอย่างนี้ จำนวนคนมาวัดก็เพิ่มขึ้น จาก อาทิตย์ธรรมดา ๔๐๐-๕๐๐ คน ก็เพิ่มพรวดขึ้นมาเป็น ๒,๐๐๐ ถึง พระภาวนาวิริยคุณ 46 (เผด็จ ทัตตชีโว)