การภาวนาเพื่อการนิ่งใจ : หน้า 121/123

ให้ทำอย่างนี้นะ เนี่ยๆ ทำความรู้สึกว่า ใจอยู่กลางท้อง แล้วก็ภาวนา สัมมา… อะระหัง เรือปปลาย อย่างสบาย ๆ อย่างงี้ คำนี้นะ ให้มีดีกันสบาย ควรคั่นไปอย่างสมำเสมอ สติสบายเนือง ๆ ค่อย ๆ ฝึกไปเรื่อย ๆ มีอะไรให้ดูดี ๆ เลยในทุกประสบการณ์ มีความมืดให้ ๆ อยู่กับความมืด นั่นด้วยใจนี้บีบกบ ยาเช่นกัน ไม่ทุกข์ใจ มีแสงสว่างให้ดูกย๋าไปตื่น ก็ดูไปเรื่อย ๆ มีอะไรให้ดูเรื่อย ๆ ตรงนี้ต้องจดนะ ดูไปเรื่อย ๆ อย่างสบาย ๆ ไม่ต้องคิดอะไร เอ๊ะ มันทำเป็นอย่างนั้น ทำไมเป็นอย่างนั้น มันถูกหรือมันผิด หรือว่า มันดีหรือไม่ดีอะไร ๆ เหล่านี้ เป็นต้นให้ นั่งแบบเด็ก ๆ ที่อิ่นโนเซนท์ คือ ไม่มีความคิดอะไรมา ยามา ย ๆ นิ่ง ๆ เพราะวัตถุประสงค์ของเราต้องการให้ใจหยุดนิ่งอยู่ ที่ผิวกลางกายฐาน ๗ หรือกลางท้องของเรา เหนือสะอื้อขึ้นมาสองวันว องาสบาย นี่คือวัตถุประสงค์ ที่นี่พอเราภาวนาไป ฝึกใจไปเรื่อย ๆ มันอาจจะมีปรากฏการณ์อะไรต่าง ๆ เกิดขึ้น กับร่างกายของเรา คือ ดั้งมันพองบ้าง ตัวขยายบ้าง ตัวสั่นขึ้นไปบ้าง ขยายออกไปทางกว้างบ้าง หรือ ตื่นขึ้นไปบ้าง ตัวโยกบ้าง ตัวบีบข้าง ๆ ตัวบ้าง บางบ้าง หรือหล่นลงไป เหมือนจากที่สูงลงไปบ้าง หรืออะไรก็แล้วแต่เหนอจากนี้ ไปบ้าง หรืออะไรก็แล้วแต่ ให้ทำเลย ๆ ในทุก ๆ ประสบการณ์ ให้ทำเลย ๆ ทำให้หลาว ๆ เหมือนสวมเสื้อผ้าหลวม ๆ ให้ผ่อนคลาย แล้วก็ทำใจให้สบาย ๆ นิ่ง ๆ เลย ๆ อย่างนี้เรือไปเลย มักอะไรดีขึ้นเราก็ดูไป ถ้าสมมติเราทำถูกวิธี ตัวนั้นจะไม่ทันไม่แคบ ๆ ไม่อึดอัด มันจะโล่งโปร่งเบาสบาย