ข้อความต้นฉบับในหน้า
螢อรรถ ต่อจากหน้าที่แล้ว
657-660 หลังคริสต์ศักราช
(2) 阿毘曇八健度論 (Astaskandhāsāstra*) 30 ผก แปลโดย สงฆเภฎ, Chu Fo-nien และสมเด็จธรรมปิยะ (覺賢三蔵僧伽提婆) แปลในปีคริสต์ศักราชญา 383 รายละเอียดของสมเด็จธรรมปิยะกับคัมภีร์阿毘曇八健度論 คูารายละเอียดที่ T26: 887a^22 เนื่องจากยังไม่พบต้นฉบับภาษาสากลของคัมภีร์ฉบับนี้จนถึงปัจจุบัน เพราะเหตุใดเราถึงทราบชื่อคัมภีร์นี้เป็นภาษาสากลก็เต็มได้ คำตอบคือ ชื่อของคัมภีร์สุทธาน ปรัชญาณ ปรัตตนามีปรากฏในคัมภีร์โกศาฎะและคัมภีร์อิทธิรรบโกษายา สุมะอรรถรส (Abhidharma-kosāvyākhyā Sphuṭārtha) ที่เป็นคัมภีร์ภูมิกาของกิจกรรมโกศาฎะกล่าวไว้ถึงชื่อของคัมภีร์อิทธิรรบทั้ง 7 คัมภีร์ของนิยายสวาสติวา และคัมภีร์อิทธิรรบอื่นๆ ด้วยเช่นกัน
ส่วนผู้จดคือ พระกาจายเนีຍปุตร มีประวัติโดยอัตโนมัติว่าท่านอยู่ในตระกูลพราหมณ์ แต่ต่อมามีศรัทธาในพุทธธรรมจึงได้อบรม หากพิจารณาตามข้อมูลของคัมภีร์สงยกโทปรจนะจักร, 三論義 (San-lun Hsüan-i) และ大唐西域記 (จดหมายเหตุการเดินทางสู่ดินแดนตะวันตกของมหาราชวงศ์คัง) คาดว่าท่านเป็นบุคคลที่อยู่ในช่วงก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 200 แต่ก็มีฝ่ายที่เห็นว่าน่าจะเป็นบุคคลที่ยังหลังจากนั้นเล็กน้อย สำหรับสถานที่จบคัมภีร์ตามข้อมูลของจดหมายเหตุการเดินทางสู่ดินแดนตะวันตกของมหาราชวงศ์คัง โดยพระเจ้าสังสะได้บันทึกว่า "พระกาจายเนีຍปุตรจิรอัธยาศัยฐานปรีติฐานที่ Cinabhukti 至那僕底 (ปัจจุบันคาดว่าเป็น Ferozpur) [ผู้แปล]"
อันนี้ในคัมภีร์ มหาปรัชญาปารมิตโตปเทะ* (大健度論, MahaPrajnāpāramitopadesa* , MahaPrajnāpāramitāsāstra*) ได้บันทึกว่ากลุ่มพระสาวกที่มุงเนินในทางอรรถสากระของพระอิทธิธรรมเรียกว่า "ไวกาฎะ" (T29: 104b) โดยเฉพาะในกลุ่มของนิยายสวดสวาสติวาเทินเรียกว่า "ไวกาฎะ" คาดว่าคำเรียกขานนี้เกิดขึ้นหลังจากการเกิดขึ้นของคัมภีร์อิทธิรรบฐานปรัชญานโดยพระกาจายเนีຍปุตร