ชฎิลผู้บำเธอไฟและการเติบโตของลูกหลาน : หน้า 53/130

22. คุณครูพิณ เรื่องเคยมีมาแล้ว ชฎิลผู้บำเธอไฟผู้หนึ่ง อยู่ในกุฏิอันมุงด้วยใบไม้ ณ ที่ชายป่า ครั้งนั้น ชนบทแห่งหนึ่งเป็นที่พักของหมู่คฤหัสถ์อยู่แล้ว หมู่คฤหัสถ์นั้นพักอยู่ตรงหนึ่งในที่ไกล้ อาศรมชฎิลผู้บำเธอไฟนั้น แล้วจึงหลีกไป ลำดับนั้นชฎิลผู้บำเธอไฟนั่นมีความคิดขึ้นว่า ถ้าภระไรเราควรจะเข้าไปในที่ที่หมู่คฤหัสถ์นั้นพัก บางทีก็จะได้เครื่องอุปกรณ์อะไรในที่นั้นบ้าง ชฎิลผู้บำเธอไฟลูกขึ้นแต่เช้า เข้าไปยังที่หมู่คฤหัสถ์นั้นพัก ครับแล้ว ได้เห็นเด็กอ่อนศรีะโลชน เขานอน หายใจที่ที่หมู่คฤหัสถ์นั้นพัก ครับเห็น ได้เกิดความคิดขึ้นว่า เมื่อเราพบเห็นอยู่ จะปล่อยให้มนุษย์ทำกาละเสียนั้น ไม่สมควรแก่เราเลย ถ้าภระไรเราควรจะนำทรากนี้ไปยังอาศรม แล้วเลี้ยงดูให้เติบโตขึ้น ชฎิลผู้บำเธอไฟ นำทรากนั้น ไปยังอาศรมแล้ว เลี้ยงดูให้เติบโตขึ้นแล้ว เมื่อรากนั้นอายุย่างเข้า 10 ปี หรือ 12 ปี ชฎิลผู้บำเธอไฟ มีกรณีอย่างในชนบทเกิดขึ้น เขาได้บอกทรากนั้นว่า พ่อเราปรารถนาจะไปยังชนบท เจ้พิงบำเธอไฟ อย่าให้ไฟของเจ้าดับ ถ้าไฟของเจ้าดับ นี้มิได้ิ้ง เจ้าพิงบำเธอไฟแล้วบำเรอไฟเกิด เขาส่งทรากนั้นอย่างนี้แล้ว ได้ไปยังชนบท เมื่อทรากนั้นมั่วเล่น เสียบแล้ว ทรากนั้นก็จะได้ว่า บิดาได้บอกเราว่าอย่างนี้ว่า พ่อ เจ้าพิงบำเธอไฟ อย่าให้ไฟของเจ้าดับ ถ้าไฟของเจ้าดับ นี้มิได้ิ้ง นี้มิได้ิ้ง เจ้าพิงบำเธอไฟแล้วบำเรอไฟเกิด ถ้าจะอะไร เราควรจะก่อไฟแล้วบำเรอไฟ