การรู้แจ้งทางประสาทสัมผัส : หน้า 47/130

บรษพวกนั้นลกลบบรุปนั้นมาข้างนี้ ลากไปข้างโน่น ลากไปๆ มาๆ พวกเรามีให้เห็นชิวะของเขาออกมาเลย ตาดของเขิดวงนั้นแหละ รูปโกลั่นนน แต่เขารู้แจ้งรูปปายตนะด้วยตาไม่ได้ ทุกนั้นนุ่มและเสียงก็อุ่นนุ่ม แต่เขารู้แจ้งสัททะนะ ด้วยจมูกไม่ไได้ลิ้นก่อ นุ่มและกลิ่นก็อุ่นนุ่ม แต่เขารู้แจ้งกันธนะ ด้วยลมไม่ไได้ลิ้นก่อ นุ่มและรสอ่อนนั่นแต่เขารู้แจ้งสายตนะ ด้วยลิ้นไม่ไดกายก่อ นั่นรู้พะก่อ็นนั่น แต่เขารู้แจ้ง โผูู้จิพะพะตนะด้วยกายไม่ไได้ ดูกรท่านกัลบชน ปรัยานี้แล เป็นเหตุให้เจ้าขังคงมีความเห็นอยู่อย่างนี้ว่าแม้เพราะเหตุนี้ โลกหน้าไม่มีเหล่าสัตว์ผู้ผูกดิ้นน ไม่มี ผลวิบากของกรรมที่สัตว์ทำดีทำชั่ว ไม่มี ๆ ๑๕. ดูกรพิทฺธ ถ้เช่นนั้นนุ่ อตมาอัพจักษกอุปฺมาจกอุปฺมาจุวายพิทฺร บูรญฺญฺเป็นวิญฺญูชนในโลกนี้ บางพวก ย่อมทราบเน้อความของคำพูดด้วยอุบาท ดูกรพิทฺธ เรื่องเคยมีมาแล้วคนเป่าสงค์คนหนึ่ง ถอนเอาสงค์ไปยั่งปัจจุบันคนบุกเขาเข้าไปยังบ้านแห่งหนึ่ง ยืนอยู่กลางบ้านเป่าสงค์ ๑ ครั้ง แล้ววางสงค์ไว้ที่ผนังดิน นั่ง ณ ที่ครูส่วนบ้างหนึ่ง ลาดูนั่น พวกมนุษย์ในปัจจุบันบุกเท่าได้เกิดความดื่นเต้นว่าท่านหมดนั่นเสียงใครหนอ ชางเป็นที่พอใจถึงเพียงนี้ควรแก่การงานถึงเพียงนี้ เป็นที่ตั้งแห่งความพลิดพลิ้นถึงเพียงนี้ช่างจับจิตถึงเพียงนี้ ช่างไฟเพราะถึงเพียงนี้ พวกเขาต่างมาถามคนเป่าสงค์นั้นว่า พ่อ นั่นเสียงของใครหนอ ชางเป็นที่พอใจถึงเพียงนี้ ... ชางไฟเพราะถึงเพียงนี้ คนเป่าสงค์ตอบว่า ท่านทั้งหลาย นั่นคือสงังซึ่งมีเสียงเป็นที่พอใจถึงเพียงนี้ ... ชางไฟเพราะถึงเพียงนี้ พวากเขาจับสงค์นั้นหย่าขึ้น แล้วบอกว่า พูดซิพ่อสงค์ พูดซิพ่อสงค์ สงค์นั้นหาไดออกเสียงไม่ พวกเขาจับสงค์นั้นให้ว่าง จับให้ตะเคงขางนึ่ง จับให้ตะเคงอีกข้างนึ่ง