การสนทนาของพวกมนุษย์และพญาปายาสี : หน้า 67/130

คุณเหล็งเป็นอันมากซึ่งเขาทิงไว้เช้ เป็นอาหารสุกรของเรา ถ้ากระไร เราควรสนคุณเหล็งไปจากนี้นี้ เรียบผ้ าหมลงแล้วโกยเอาคุณเหล็ง เป็นอันมากแล้วผูกให้เป็นห่อหนุศรีชะเลนไปในระหว่างทางเขาถูก ฝนใหญ่แล้วเขาประเป๋อไปด้วยคุณตลอดถึงปลายเล็บ ไปเออ ห่อคุณซึ่งลั่นไหลไปแล้ว พวกมนุษย์เห็นเขาแล้วได้พูดอย่างนี้ว่า พนาย ท่านเป็นบ้างหรือเปล่า ท่านเสียงจริงหรือหนอ ไหน ท่านจึงเปราะเป็่นไปด้วยคูตลอดถึงปลายเล็บ จันทนาอ่าห่อคุณ ซึ่งลั่นไหลอยู่ไปทำไม บรรชนั้นตอบว่า พนาย ในข้อึนี้ พวกท่าน นั่นแหละเป็นบ้างพวกท่านเสียงจริงความจริง สิ่งนี้เป็นอาหารสุกรของเรา ดูกรบีพัตร บีพัตรฉันนั้นเหมือนกัน น่าอารมณ์เหมือนบูรษ ผู้ทุนอุ๋ง ขอบพัตรว่าสะคืน ทรจิอันลามกันนั้นเสียงเกิด ขอบพัตร จงปล่อยวางทิจอันลามกันนั้นเสียงเกิด ทิจอันลามกนั้นอย่าได้มีแก บีพัตร เพื่อไม่ประโยชน์ เพื่อความทุกข์ สันกาลนานเลย ๆ 26. ท่านก็สบายอย่างนั้นก็จริง ถึงอย่างนั้น ข้าพเจ้าก็ยัง หาอาสะคืนทิจอันลามกันนี้เสียได้ ม่ พระราชาเสน็กโกศลดี พระราชายออกทั้งหลายดี ทรงรู้จักข้าพเจ้า ว่า พญาปายาสี มีวาทะอย่างนี้ มีทิศอย่างนี้ว่า แม้พระเทดุนี้ โโลกหน้าไม่มี เหลา สัตว์ผู้เกิดขึ้นไม่มี ผลิของกรรมที่สัตว์ทำชั่วไม่มี ท่านก็สลบ ถ้าข้าพเจ้าจักสะลั้นทิจอันลามกนี้ ก็จะมี ผู้ว่า ข้าพเจ้าได้ว่า พญาปายาสี ช่างโง่เหลือเกิน ไม่เฉียบแหลม มีปัญญาอะไรดีที่ข้าพเจ้าอึดิทิทิฐิunnikเนส};