การเลือกสิ่งที่มีค่าในชีวิต : หน้า 75/130

ลำดับนั้น สหายคนที่หนึ่งนั้น ทิ้งมัดด้ายป่านแล้ว ถือมัดผ้า ป่านไปหายทั้งสองนั้นเข้าใกลบน ในบ้านอีกแห่งหนึ่งได้เห็น เปลือกไม้โผล่มะ ได้เห็นด้ายเปลือกไม้โผล่มะ ได้เห็นผ้าปลือกไม้โผล่มะ ได้เห็นลูกฝ้าย ได้เห็นด้ายฝ้าย ได้เห็นผ้าฝ้าย ได้เห็นเหล็ก ได้เห็นโลหะ ได้เห็นดีบุก ได้เห็นสำริจ ได้เห็นเงิน ได้เห็นทอง ที่เขาทิ้งไว้มากมายในถนนในบ้านนั้นครับ แล้วสหายคนหนึ่งจึงบอกสหาย คนที่สองว่า สหาย เราจะปรารถนาประโยชน์อันใกล้กับเปลือกป่าน หรือผ้าป่าน หรือเปลือกไม้โผลมะ หรือด้ายเปลือกไม้โผลมะ หรืออุดฝ้าย หรือด้ายฝ้าย หรือผ้าฝ้าย หรือเหล็ก หรือโลหะ หรือดีบุก หรือสำริจ หรือเงิน นี้ท้อง ที่เขาทิ้งไว้มากมาย ถ้าชนนี้ท่านจงทิ้งมัดเปลือกป่านเสียเถิดและ ฉันก็จำทั้งห่อเงินเสีย เราทั้งสองจึงถือเอาห่อทองไป สหายคนที่ สองตอบว่า สหาย มัดเปลือกป่านนี้เราเอามาใกล้แล้ว ทั้งมัดไว้แล้วด้วยเราไม่เอะอะ ขอกาทูนจารบิด ๆ ลำดับนั้นสหายนี้นั่งห้องเงิน ถือเอาห่อทองไป สหายทั้งสองนั้นเข้าไปยังบ้านของตนา แล้วในเขาทั้งสองนั้น สหายผู้ถือเอามัดเปลือกป่านไป มารดาบิดา บุตร ภริยา มิตรอำมาตย์ หาได้พากันยินดีไม่และเขาไม่ไดรับความสุข โสมันส์ ซึ่งเกิดจากเหตุที่ได้จากเปลือกป่านนั้นมา ส่วนสหายก็ถือเอาห่อทองไปนั้น มารดาบิดา บุตร ภริยา มิตรอำมาตย์ หาได้พากันยินดีไม่และเขาไม่ไดรับความสุข โสมันส์ ซึ่งเกิดจากเหตุที่ได้จากเปลือกป่านนั้นมา ฯลฯ