การถวายผ้ากฐินและบุญบารมีของนางวิสาขา : หน้า 15/132

ดังนั้น การที่เราจะถวายผ้ากฐินหรือจิ้วเพียงแค่ปละ ๑ ผืน ซึ่งต่อให้ฉายาตลอดชีวิตจนหมดอายุขัย อย่างมากก็ได้ไม่เกิน ๑๐๐ ผืน ฉะนั้นการเป็นประธานกฐินปีละครั้ง จึงไม่อาจเป็นการสุมจิตที่มากเกินไปจากข้อมูลตรงนี้เอง จะเห็นว่า...ถ้านางวิสาขาไม่มีบุญจากการถวายผ้าจีวร มาพอ ก็ไม่ไปติเตดใจให้ใครคิดจะทำเครื่องประดับมหาลาภปลานให้หาง เพราะเป็นเครื่องประดับที่ทำมามาก ต้องใชดนทำจำนวนมาก จนดิของนางวิสาขาต้องจ้างช่างทองมาร่วมกันทำมากถึง ๕๐๐ คน อีกทั้งยังต้องใช้เวลาทำ นานถึง ๕ เดือน แถมค่าจ้างช่างยังแพงถึง ๑ แสนหาปะน่า แต่ด้วยบุญบารมีที่เต็มเปี่ยมของนางวิสาขา จึงบันดาลให้มีเครื่องประดับคู่บุญเกิดขึ้น เมื่อกล่าวถึงนางสุภาสักจารึนพอสังเขปแล้ว ก็จะขอ กล่าวถึงเหตุการณ์พิเศษที่เกิดขึ้นก่อนจะถึงวันทอดกฐินของวัดพระธรรมกาย กันบ้าง คือ เมื่อวันที่ ๑๓ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๕๘ เวลา ๑๙.๐๐ น. คุณครูไม่ใหญ่ท่านเมตตาให้ นำผ้าไตรจักรพรรดิที่จะมอบให้ประธานกองกฐินเข้าไปอาศร การวานซึ่งเป็นสถานที่ท่าทำวิชาคำ เพื่อท่านจะได้นั่งสมาธิอธิษฐานจิตเติมความศักดิ์สิทธิ์ทุกวัน โดยมีคนลงมชื่อที่ตั้งใจปฏิบัติธรรมเป็นตัวแทนในการอัญเชิญเข้าไป และผ้าไตรทั้งหมดนี้จะอาจมอบให้เจ้ากฐินเป็นประธานกองกฐิน ในวันที่สี่ที่สุดดีที่สุด คือ วันครูผู้ค้นพบวิชชาธรรมกายบาในวันที่ ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๐ ซึ่งเป็นวันที่หลวงปู่ค้นพบวิชชาธรรมกาย ณ วัดโบสถ์บา.นางคุ่ยอ่อง อ.บางคูเวียง จ.นนทบุรี โดยวันที่ตรงกันกับวันจันทร์ที่ ๘ กันยายน และเมื่อรับผ้าไตรจักรพรรดิไปแล้ว ก็อให้ทำตามหลักวิชาที่คุณครูไม่ใหญ่มอบให้ ดั่งโอวาทในลำดับต่อไป... กันยายน ๒๕๕๙ อยู่ในบุญ