การเดินทางและความสำคัญของการเตรียมตัว : หน้า 88/132

บางครั้งเดินทางไปทำงานในที่แห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากอีกแห่งหนึ่ง สามารถะแวะทำธุระได้อีกอย่าง แต่ที่แรกไม่ได้เตรียมการมา ก็เลยทำไม่ได้ เสียเที่ยวไปเปล่า ๆ แต่บางครั้งได้เด็กที่ราชมาดูอู๋แล้วหลงพ่อจะไปทำงานอะไร เขารู้จะทาง รู้ระยะเวลา และรู้ราคามาเป็นน้อยทั้งหมด แล้วก็เตรียมงานต่าง ๆ ไปให้เสร็จสรรพ เมื่อแวะหรือเลยไปทำงานอื่นได้ด้วย ทั้งหยูกยา เครื่องอัดเทป วิทยุ สไลด์ ฯลฯ บางทีหลวงพ่อเห็นเขาหอบพระรังไอ้เอาเสียอีกว่าจะแบ่งทำไมมากมาย เขาก็บอกว่า "เมื่อหลวงพ่อทำธุระตรงนี้เสร็จ อาจจะไปตรงนั้นได้เลยเตรียมมาให้ ส่งไม่ได้ใช้งานก็ไม่เป็นไร ไม่หนักหนาอะไร ผมตั้งติโดนด้วย เมื่อจะได้ไม่เสียเที่ยว อย่างนี้ดีก็ดีเหมือนกัน ทำให้รายการงานได้มาก ไม่ติดขัด ใช้อนิจิสิ่งหนึ่งได้แค่จุดนำ จุดเดียด ละเกยหน่อย ก็แต่ทนใช้งานกันไปอย่างนั้นเอง การที่บุคคลจะได้บิรวารอย่างนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายนิน แม่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเคยเจอปัญหา มาแล้ว สมัยที่พระองค์ทรงประกาศพระศาสนาไม่ได้สิบ ๑๕-๒๐ ปี คราวหนึ่งทรงเดินทางไปกับพระภิฑูตผูติดตามอุปถัมภ์ยู้ ผ่านป่ามะม่วงรื่นรินและพักผ่อน แต่พระองค์ทรงมีวิมจจะต้องเดินทางไปต่อ ทรงหยุดพักไม่ได้ พระภิฑูตที่ติดตามมาต้วยกรบูทวลว่า "พระพุทธเจ้าป่าม่วงมรื่นนี้มีดี ข้าพระพุทธเจ้ามาพักอยู่ที่นี่แหละ เพื่อเจริญภาวนา" พระพุทธองค์ทรงค้านว่า "อย่าเลย ไปกับเราก่อนเถิด เราจะไปเทคนิคทันมั่งบ้านบ้างหน้า" พระภิฑูตว่ากว่า "ข้าพระพุทธเจ้าไม่ได้องเรวพระเจ้าข้า จะทาไปเม่นอย่างนี้ได้ที่ไหน ข้าพระพุทธเจ้าบุ่งทำความอายที่นี่แหละ" แม่พระพุทธองค์คะทรงเลี้ยงอีกหลายครั้งก็ไม่บ่อย กล้าวางมาตรของพระองค์ลงกลางถนน แล้วก็เข้าไปว่ม ไป พระพุทธองค์ตรงว่าของกี้บาตรไปลง ตอนไหนพระองค์ทรงมีพระชนมายุประมาณ ๕๐-๕๕ พระยา เมื่อจะเสด็จไปเทคนิคที่ไหนทรงมีภารกิจหลายอย่าง เช่น ต้องประกาศให้ชาวบ้านชาวเมืองรู้ว่าจะมีเทคนิคที่ไหน เมื่อไหร่ เรื่องอะไร และต้องนำของใช้ เช่น บาตร ไปด้วย และยังต้องไปรอสนามเอง ซึ่งนั้นเป็นภาระยุ่งเกินไปสำหรับผู้สูงอายุเช่นพระองค์ในที่สุดพระองค์ทรงเลือกพระอานนท์มาเป็นอุปัฏฐากครูใช้ และเป็นเลขานุการส่วนพระองค์ด้วย ถ้าเป็นในภารกิจว่ากว่าจะเป็นตำแหน่ง ทสล (ทศครสนิท) นั้นเอง เมื่อพระองค์ได้เป็นพระอุปัฏฐากประจำกิจการที่ทรงมอบหมายได้อย่างยอดเยี่ยม จนพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสรรเสริญว่า จะหาทอมปิฎกูที่มีความสามารถเกินกว่าพระอานนท์ นั้นไม่ได้แล้ว งานประกาศพระศาสนาของพระองค์ครั้งจุดหัววินิฐดัง กว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะทรงได้พระอานนท์มาเป็นเวลานานหรือเป็นปุจฉากส่วนพระองค์ ก็ทรงเจอเลาะ ๆ ประเภทไม่เป็นไรเป็นไงบ้าง ทำให้พระองค์ต้องทรงลำบากลำบานเสียหลายครั้ง เช่น ครวานนพระภิฑูคลุง งบรวมทางไปกับพระองค์ดี ๆ พอไปได้ครึ่งทางกลับขอแยกไปทางอื่น เสี่ยนปล่อยให้รถอาบาตรไปเอง พระองค์ทรงห้ามถึง ๓ ครั้ง ก็ไม่เชื่อ แยกทางไปจนได้ แล้วก็ไปโดนโจรทุบหัวเอา วิ่งเลือดโลมทามากที่เดียว ร้องว่า "พระพุทธเจ้าข้า รอดด้วย ๆ ใจมันบุบหัว ข้าพระพุทธเจ้ เจ็บเหลือเกิน" พระพุทธองค์ตรัสว่า "เราบอกแล้วไงว่าอย่าไป" พระภิฑูคนั้นกลับตอบว่า "แล้วทำไมพระองค์ไม่บอกข้าพระพุทธเจ้าก่อนว่าไปแล้วจะโดนตีหัวแบบนี้"