ธรรมนิธาน: การเผยแพร่พระพุทธศาสนาในโลกตะวันตก : หน้า 18/63

ธรรมนิธาน วารสารวิชาการพระพุทธศาสนา ฉบับที่ 5 ปี 2560 (ธนวิทย์ สิงห์เสนีย์ 2552: 1-2) นอกจากนี้ผู้เขียนมีข้อสังเกตว่า ปัญหาสำคัญที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข ก็คือการที่พระธรรมทูตไทยขาดทักษะการใช้ภาษาอังกฤษ ทั้งการฟัง การพูด การอ่าน และการเขียนภาษาอังกฤษ และภาษาท้องถิ่น ซึ่งส่วนเป็นอสรรคัญคันงใหญ่ต่อการเผยแพร่พระพุทธศาสนาให้แก่วาวันตกเข้าใจพระพุทธศาสนาได้อย่างถ่องแท้ มหาเถรสมาคมและสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ ตลอดทั้งกรมการศาสนา จะต้องกำหนด “แผนยุทธศาสตร์การเผยแพร่พระพุทธศาสนาในโลกตะวันตก” โดยกำหนดนโยบายและมาตรการ ด้วยการช่วยกันสร้างวิสัยทัศน์ พันธกิจ เป้าหมาย วัตถุประสงค์โครงการ และจัดทำนโยบายเชิงกลยุทธ์แตกต่าง เพื่อแก้ปัญหาที่พระธรรมทูตไทยไม่เคยทำ และทำไม่ได้ เพื่อให้ “ตัวแบบการเผยแพร่พระพุทธแบบเดิม ๆ มีประสิทธิภาพ และประสิทธิผลเร็วกว่าที่ผ่านมา และต้นทุนต่ำกว่าเดิม เหมาะสมกับเศรษฐกิจยุคดิจิทัล แบบที่ 2 “ตัวแบบการเผยแพร่พระพุทธแบบสมาคม” เป็นเรื่องใหม่สำหรับวงวิชาการพุทธศาสนาในประเทศไทย เพราะการเผยแพร่พระพุทธศาสนายุโรนำโดยชาวตะวันตกในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 18 ที่เดินทางมาทำงานในแถบอินเดียได้ และประเทศต่าง ๆ ในเอเชีย แล้วเกิดความสนใจศึกษาคำสอนดั้งเดิมพระพุทธศาสนา ประทับใจ ชาบซึ่งนำไปปฏิบัติ กลับไปประเทศของตนแล้วดำเนินการ “กิจกรรมชาวพุทธ” ในรูปแบบ “สถาบันชาวพุทธตะวันตก” (Western