การประสูติของพระโพธิสัตว์ : หน้า 13/44

13 เพราะฉะนั้นเมื่อเชิญลงมาแล้วก็เลยตามมาดูแลอารักขาดวย เมื่อพระโพธิสัตว์ประสูติ เท้ายังไม่ถึงดิน ก็มีเทพบุตรทั้ง 4 มารองรับ พระองค์ท่านไว้ แล้วทูลกับพระมารดาว่า "พระแม่เจ้าจงพอพระทัยเถิด บุตรอันมีศักดาใหญ่ของพระแม่เจ้าเกิดแล้ว" ยิ่งกว่านั้น เวลาพระองค์ประสูติ พระวรกายของพระองค์ยังสะอาดหมดจด ไม่เปื้อนด้วยเลือด เลือกหนอง ไม่เปื้อนด้วยของเน่าเหม็นอย่างคนธรรมดา นับเป็นผู้สะอาดหมดจด เหมือนอย่างเอาแก้วมณีวางบนผ้าเนื้อเกลี้ยง แก้วนั้นไม่เปื้อนผ้า และผ้าก็ไม่เปื้อนแก้วอย่างนั้น ประการที่ 3 เมื่อประสูติแล้วปรากฏว่ามีท่อน้ำธารน้ำอุ่น เกิดขึ้นกลางอากาศให้ได้สรงทีเดียว ถามว่าเกิดจาก บุญอะไร ตอบว่า บุญที่ท่านไม่เคยหวงน้ำดื่มน้ำใช้ข้ามภพข้ามชาติมานั่นแหละ ถึงคราวประสูติ บุญก็ตามมา มีน้ำตก กลางอากาศหลั่งไหลเป็นน้ำฝน ที่เหมาะแก่ทารก เป็นปรากฏการณ์อัศจรรย์อย่างยิ่ง ประการที่ 4 ทันทีที่ประสูติก็เกิดแสงสว่างเจิดจ้า สว่างชนิดที่เรียกว่า แม้นรกที่มืดมิดก็ยังสว่าง ด้วยรัศมีที่เกิดจาก การประสูติ ยิ่งกว่านั้นแผ่นดินก็ยังไหวด้วย สำหรับพวกเรา ถึงไม่ได้เท่าผงธุลีของพระองค์ แต่ว่าเมื่อเกิดมาแล้วได้ เป็นผู้มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงพร้อมต่อการปฏิบัติธรรม และมีเครื่องอำนวยความสะดวกเพื่อการปฏิบัติธรรมให้พร้อม ก็นับว่าเป็นการดีไม่น้อยอยู่แล้ว สำหรับการสร้างบารมีต่อไปภายหน้า ผู้ที่สะสมบุญบารมีอย่างเต็มที่ เช่นพระสัมมา สัมพุทธเจ้านั้น เวลาเกิดนอกจากจะมีปรากฏการณ์อัศจรรย์เกิดขึ้นดังนี้แล้ว ยังมีลักษณะพระวรกายที่สมบูรณ์งามสง่า เป็นเลิศ ซึ่งเรียกว่า "ลักษณะมหาบุรุษ" อีกด้วย ลักษณะมหาบุรุษ พวกเราเคยสังเกตไหมว่า นักกีฬาที่ร่างกายแข็งแรงนั้นเกิดจากฝึกซ้อม ซ้อมวิ่งบ้าง ซ้อมยกลูกน้ำหนักบ้าง รวมทั้งการฝึกท่าบริหารต่าง ๆ เมื่อซ้อมมาก ๆ สุขภาพร่างกายสมบูรณ์และแข็งแรง การฝึกออกกำลังช่วยให้ ร่างกายแข็งแรงได้ฉันใด พระสัมมาสัมพุทธเจ้าในขณะที่บำเพ็ญบารมีอยู่ ท่านก็พากเพียรฝึกซ้อมเป็นประจำ แต่การฝึกซ้อมออกกำลังของท่าน ไม่ใช่การซ้อมยกตุ้มน้ำหนัก แต่เป็นการยกมนุษย์ให้พ้นจากความทุกข์ ทรงยกใจ ของพระองค์ให้พ้นจากกิเลสและยกใจคนทั้งหลายให้พ้นจากความทุกข์ ยกใจคนทั้งหลายให้พอใจในการทำความดี ทรงบริหารจิตใจของพระองค์เช่นนั้น ข้ามภพ ข้ามชาติ อันยาวนาน บุญบารมีจากการที่ยกใจมนุษย์ ให้พ้นบาป พ้นจากกิเลสนี้เอง จึงทำให้ท่านได้ลักษณะมหาบุรุษ คือลักษณะที่สมบูรณ์ที่สุดที่มนุษยชาติ จะพึงมีพึงเป็นได้ และเป็น ลักษณะที่เหมาะแก่การทำความดีทุกรูปแบบ รูปร่างลักษณะของเรานี้ ความจริงพิการทั้งนั้น แต่พวกเราคุ้นกับสิ่งที่ไม่ได้มาตรฐาน จึงเคยชิน หน้าเรา จมูกเรา ปากเรา มีแต่ความพิการ บางคนก็เห็นชัดมาก บางคนชัดน้อย เช่นมือของเรา นิ้วก้อยเล็กนิดเดียว คิดว่าน่ารักจริง ๆ