การบวชของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า : หน้า 21/44

"ภิกษุทั้งหลาย เรานั้นโดยสมัยอื่นอีก ยังหนุ่มมากทีเดียว เกสายังดำจัด บริบูรณ์ด้วยความหนุ่มที่กำลังเจริญ ยังอยู่ในปฐมวัย เมื่อบิดามารดาไม่ปรารถนาด้วย กำลังทรงก็ร้องไห้น้ำตานองอยู่ เราได้ปลงผมและหนวด ครอง ผ้าย้อมฝาด ออกจากเรือน บวชเป็นผู้ไม่มีเรือน ในสมัยนั้น เรามีอายุได้สามสิบหย่อนหนึ่งโดยวัย เราได้ออกบรรพชา แสวงหาว่าอะไรเป็นกุศล อะไรไม่เป็นกุศล" สรุปได้ว่า ท่านได้พิจารณาเห็นความทุกข์ ความเดือนร้อน ความไม่แน่นอนในโลก ถึงออกบวช เพื่อหาทางพ้น ทุกข์จริง ๆ ตามพระอัธยาศัยที่ได้อบรมข้ามภพ ข้ามชาติ สะสมบารมีมาแล้วนานถึง 20 อสงไขยกับแสนกัป ๆ ท่านไม่ได้บวชเพราะสิ้นไร้ไม้ตอก ไม่ได้หนีหนี้ใคร ไม่ใช่ทำมาหากินก็สู้เขาไม่ได้ ไปทำไร่ก็หมดเนื้อหมดตัว ไม่ใช่นะ พวกเรานั่นแหละ เหยื่อของโลก แหม....ยังเที่ยวไม่อิ่มเลย จะให้บวชแล้ว แหม...ยังไม่ได้เที่ยวรอบโลกเลย แหม...เพิ่งเป็นนายกได้ครั้งเดียว ก็มีเรื่องมีเหตุเรื่อย ๆ ไปละ แต่พระองค์ท่านได้สมบัติทางโลก อย่างเพียบพร้อมบริบูรณ์ กลับไม่มัวเมากับโลกียสุข เพราะเห็นว่าไม่มีสาระ จึงทรงสละความสุขทางโลกออกบวช เพื่อแสวงหาธรรมะ แสวงหาสิ่งที่เที่ยงแท้แน่นอน เป็นที่ยึดที่พึ่งสูงสุดของชีวิต แสวงธรรมะ ในการแสวงธรรมของพระองค์ ได้มีการทดลองตั้งแต่ฝึกสมาธิโดยทั่วไป ซึ่งมีมาก่อนพุทธกาลแล้ว แห่งแรกคือ ฝึกสมาธิกับอาฬารดาบส ได้ไปศึกษาอยู่ไม่นาน ก็รู้เท่าอาจารย์ อาฬารดาบสได้กล่าวว่า "เป็นลาภของเราแล้ว ท่านผู้มีอายุ เราได้ดีแล้ว ท่านผู้มีอายุ มิเสียแรงที่ได้พบเห็นเหมือนร่วมพรหมจรรย์เช่นเดียวกับท่าน เรารู้ธรรมะใด ท่านก็รู้ธรรมะนั้น ท่านรู้ธรรมะใด เราก็รู้ธรรมะนั้น เราเป็นเชนใด ท่านก็เป็นเช่นนั้น ทานเบ็นเชนใด เราก็เป็นเช่นนั้น มาเกิดท่านผู้มีอายุ เราสองคนด้วยกัน จักช่วยกันปกครองศิษย์คณะนี้ต่อไป" เห็นไหม เรียนพักเดียว อาจารย์ยอมรับว่า รู้เท่ากันแล้ว พระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราในครั้งนั้น เรียนก็เก่ง ทันอาจารย์ อาจารย์ก็น่ารัก ใจดีด้วย ไม่กลัวลูกศิษย์ดังกว่าตัว กลับชวนให้มาช่วยกันปกครองหมู่คณะต่อไป ฟังประโยคนี้แล้วชื่นใจ ฉะนั้นเมื่อพระองค์ตรัสรู้แล้ว คนแรกที่พระองค์คิดแทนพระคุณก็คือ อาฬารดาบส แต่ว่าน่าเสียดาย อาฬารดาบสได้ตายไปก่อนหน้า 7 วันเท่านั้นเอง น่าเสียดายจริง ๆ 21