การตรองรู้เรื่องมรณานุสติ : หน้า 19/44

-ซากศพที่ขาดเรี่ยราด ฯลฯ ให้พิจารณาเรื่อยไปจนเกิดมรณานุสติ คือ มีสติคิดถึงความตายบ่อย ๆ และคิดในแง่มุมที่ถูกต้อง จะทำให้เกิดความพากเพียร ไม่ท้อแท้ พระสิทธัตถะกุมารทรงได้รับความสะดวกสบาย ได้รับการบำรุงบำเรอทุกรูปแบบ อย่างครบเครื่องเท่าที่มนุษย์ ทั้งหลายจะพึงมี พึ่งได้และเรียกกันว่าความสุข ตั้งแต่ทรงพระเยาว์จนเจริญพระชนม์พรรษา แต่สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถจะ มัดใจ ไม่สามารถจะมอมเมาพระองค์ได้เลย ใจของพระองค์ดิ้นรนอยู่ตลอดเวลา เหมือนปลาที่ถูกนำมาเลี้ยงไว้บนบก คุณธรรม และการปฏิบัติธรรมที่ได้อบรมข้ามภพ ข้ามชาติคุ้นกันมานาน คอยเตือนพระองค์อยู่ลึก ๆ ตลอดเวลา พระองค์จึงไม่มัวเมา ในความเป็นหนุ่มเป็นสาว ไม่มัวเมาในความไม่มีโรค ไม่มัวเมาในความที่ยังไม่ตาย พระองค์มีพร้อมทุกอย่าง แต่กลับตรึกนึกถึงธรรมะ สมบูรณ์ด้วยสติ ด้วยพระปัญญาธิคุณ อันยิ่งใหญ่ที่สามารถ เตือนพระองค์เองตลอดเวลา นี่แหละคือความวิเศษสุด ความยิ่งใหญ่ของพระพุทธเจ้า แม้ไม่มีผู้ใดสอน ก็สามารถสอนพระองค์เองได้ สามารถเอาชนะใจของพระองค์เองได้สละโลก เมื่อสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงไตร่ตรองถึงสภาวะการเกิด แก่ เจ็บ ตายของมนุษย์ทั้งหลายแล้ว ปัญญาก็เกิดขึ้นทรงพิจารณาต่อไปอีกว่า ภิกษุทั้งหลาย ครั้งก่อนแต่การตรัสรู้ เมื่อเรายังไม่ได้ตรัสรู้ ยังเป็นโพธิสัตว์อยู่ -ตนเองมีความเกิดเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ก็ยังมัวหลงแสวงหาสิ่งที่มีความเกิดเป็นธรรมอยู่นั้นเอง -ตนเองมีความแก่เป็นธรรมดาอยู่แล้ว ก็ยังมัวหลงแสวงหาสิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดาอยู่นั้นเอง -ตนเองมีความเจ็บไข้เป็นธรรมอยู่แล้ว ก็ยังมัวแสวงหาสิ่งที่มีความเจ็บไข้เป็นธรรมดาอยู่นั้นเอง -ตนเองมีความโศกเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ก็ยังมัวแสวงหาสิ่งที่มีความโศกเป็นธรรมดาอยู่นั้นเอง -ตนเองมีความเศร้าหมองโดยรอบด้านเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ก็ยังมัวหลงแสวงหาสิ่งที่มี ความเศร้าหมอง โดยรอบด้านเป็นธรรมดาอยู่นั้นเอง ที่ท่านตรัสดังนี้ หมายความว่าอย่างไร 19