การตรัสรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า : หน้า 23/44

23 ทรงบำเพ็ญเพียรตามวิธีที่เชื่อถือกันในขณะนั้นทุกวิธี แต่ก็ไม่ได้ผล ทรงเล่าว่า "เรานั้น แห้ง ๆ แล้ว ร้อนแล้ว แต่ผู้เดียว เปียกแล้วผู้เดียว อยู่ในป่าที่น่าสจึงกลัวผู้เดียว เป็นผู้มีกายอันเปลือยเปล่า ไม่ผิงไฟ เป็นผู้แสวงหาความบริสุทธิ์อย่างนี้” นอนบนหนามก็ทรงเคยมาแล้ว ไม่ได้อาบน้ำเป็นปีก็ทนได้ อยู่ในป่าลึก ๆ คนเดียวก็ยังไม่หวั่นไหว ในขั้นสุดท้าย ทรงบำเพ็ญทุกข์กิริยา จนผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ทรงบรรยายว่า "เวลาเอามือลูบหน้าท้อง มีความรู้สึกเหมือนลูบกระดูกสันหลัง เวลาเอามือลูบหลัง ก็เหมือนลูบหน้าท้อง" พระองค์ทรงทดลองทุกวิธีเป็นขั้นตอน แต่ไม่สำเร็จมรรคผลอันใด ในที่สุดทรงเลิกวิธีการต่าง ๆ เหล่านั้น แล้วฝึกสมาธิดวยพระองค์เองอย่างจริงจัง ลองพิจารณาถึงขั้นตอนการแสวงหาธรรมะของพระองค์ ก่อนที่จะตรัสรู้ ย่อมจะเห็นว่า พระองค์ท่าน ได้พากเพียร เพียงไร ทรงพากเพียรอย่างทุ่มเทชีวิตเข้าแลกตลอดมา ตั้งแต่ออกบวชจนบรรลุธรรม อาการแห่งการตรัสรู้ธรรม เมื่อทรงเลิกบำเพ็ญทุกข์กิริยา เริ่มฉันภัตตาหาร โดยปฏิบัติสายกลาง พระวรกายก็แข็งแรงขึ้น การพากเพียรสมาธิ ภาวนาก็ได้ผลดีขึ้น เพิ่มพูนพระบารมียิ่งขึ้นตามลำดับ จนถึงวันเพ็ญกลางเดือนหก รวมเป็นระยะเวลา 6 พรรษา หลังจากทรงผนวช วันที่จะตรัสรู้นั้น มีชายชาวป่าคนหนึ่ง ได้นำหญ้ากุสสะ” มาปูถวายเป็นอาสนะ ด้วยอำนาจบุญที่ทรงเคยให้ที่นั่ง ที่นอน สร้างบารมีมาแต่ภพในอดีต หญ้ากุสสะ หรือที่เราเข้าใจว่าเป็นหญ้าคา ก็กลายสภาพเป็นรัตนบัลลังก์ พระองค์ประทับบนรัตนบัลลังก์ แล้วตั้งสัจจะอธิษฐานความเพียรว่า "เราจักตั้งความเพียรคือ ความไม่ถอยหลังว่า แม้เนื้อและเลือดในสรีระจักเหือดแห้งไป เหลือแต่หนัง เอ็น กระดูกก็ตามที เมื่อยังไม่บรรลุถึงประโยชน์อันบุคคล จะบรรลุได้ด้วยกำลังของบุรุษ ด้วยความเพียรของบุรุษ ด้วยความบากบั่นของบุรุษแล้ว จักหยุดความเพียรนั้นเสีย เป็นไม่มีเลย" อธิบายความว่า แม้เลือดเนื้อจะแห้งเหือดหายไปก็ตามที ถ้ายังไม่บรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาน จะไม่ขอลุก จากที่นั่ง จะยอมนั่งตายไปเลย พวกเราที่นั่งแล้ว แหม...ยังมืดตื้อ เจอหน้าทีไรก็ถาม "หลวงพ่อ เมื่อไรจะเห็น พระธรรมกายสักที" ยังหรอกโยม ก็ยังนั่งบิดอยู่หลายตลบ เดี๋ยวลุก เดี๋ยวพลิก มันก็เลยมีอาการอย่างนี้แหละ ลองดูสิ จุดเทียนอธิษฐาน ไม่ถึงพระธรรมกายจะยอมตายตรงนี้ เดี๋ยวก็ได้ ฝึกต่อไปก็แล้วกันนะ หลังอธิษฐานแล้ว พระองค์ท่านก็นั่งสมาธิเรื่อยไป จนในที่สุดใจรวมหยุดนิ่ง ความสว่างภายในพระองค์ ก็ค่อย ๆ พัฒนาจากเห็นแสงสว่าง แต่ไม่เห็นรูป ต่อมาเห็นแสงสว่างด้วย เห็นรูปด้วย ทรงเข้าถึงธรรมกายละเอียดขึ้นตามลำดับ จนถึงธรรมกายอรหันต์ ความสว่างภายในพระองค์ สว่างยิ่งกว่าตะวันเที่ยงอีก สว่างเหมือนดวงอาทิตย์ยามเที่ยง