การระลึกชาติและผลกรรม : หน้า 25/44

25 บางคนก็ผอมจริง ๆ กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ระลึกชาติไปดู ก็ปรากฏว่า ปากไม่ดีเหมือนกัน ชอบพูดค่อนแคะว่า ผู้หลักผู้ใหญ่ว่า ผอมบ้าง แห้งบ้าง ชาตินี้จึงต้องผอมเป็นกุ้งแห้ง เมื่อระลึกชาติได้ชัดเจน จึงเกิดความกลัวบาป กลัวกรรม จะทำอะไรไม่เข้าท่า เข้าทาง ก็กลัวบาป กลัวกรรม เพราะว่ามันตามให้ผลจริง ๆ ตามข้ามชาติแน่ะ เห็นชัดนะ เมื่อระลึกชาติได้แล้ว พระองค์ตรัสว่า "นี้เป็นวิชชาที่สอง ที่เราได้บรรลุแล้ว ในยามแรกแห่งราตรี เพราะฉะนั้นเมื่อวิชชาเกิดขึ้น อวิชชาก็ถูกทำลายไป เหมือนความมืดถูกทำลาย ความสว่างก็เกิดขึ้นแทน" ใครบอกว่า ความสว่างเป็นกิเลส อย่าไปเชื่อนะ พระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังทรงสรรเสริญแสงสว่าง ในพระไตรปิฎก มีหลักฐานยืนยังไว้ชัด จุตูปปาตญาน เมื่อบรรลุวิชชาที่หนึ่ง คือ บุพเพนิวาสานุสสติญานแล้ว ก็ทรงบำเพ็ญเพียรต่อไป "เรานั้นเมื่อจิตตั้งมั่นบริสุทธิ์ ผ่องใส ไม่มีกิเลส ปราศจากกิเลส เป็นธรรมชาติอ่อนโยน ควรแก่การงาน ถึงความไม่หวั่นไหว ตั้งอยู่เช่นนี้แล้ว ได้น้อมจิตไปเฉพาะต่อ จุตูปปาตญาน คือการรู้จักการเกิด การตายของสัตว์อื่น "เรามีจักขุทิพย์บริสุทธิ์กว่าจักษุของสามัญมนุษย์ ย่อมแลเห็นสัตว์ทั้งหลายจุติอยู่แล้วว่า เลวทรามประณีต มีวรรณะดี มีวรรณะเลว มีทุกข์มีสุขอย่างไร เรารู้แจ้งชัด หมู่สัตว์ทุกผู้เข้าถึงตามกรรมว่า ผู้เจริญทั้งหลาย สัตว์เหล่านี้หนอ ประกอบกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ผู้ติเตียนพระอริยเจ้าทั้งหลายเป็นมิจฉาทิฏฐิ ประกอบการงานด้วยอำนาจมิจฉาทิฏฐิ เบื้องหน้าเมื่อกายแตกตายไป ล้วนพากันไปสู่อบาย ทุคติ วิบากนรก" เห็นไหม ท่านบอกชัดเลยนะ ลองเปรียบเทียบว่า ถ้าเรามีไฟฉายอยู่ในมือ ก็จะส่องทาง บอกได้ว่าตรงไหนเป็นเขา ตรงไหนเป็นบ่อ เป็นเหว เมื่อพระองค์บรรลุวิชชาที่สอง คือจุตูปปาตญาน มีจักขุทิพย์รู้เห็นการเกิด การตายของมนุษย์ และสัตว์ทุกชนิดแล้ว จึงทรงบอกได้ว่า ไม่ว่าคนหรือสัตว์ชนิดใดก็ตาม ถ้าทำความผิดไว้ ไม่ว่าจะด้วยกาย วาจา ใจก็ตาม เบื้องหน้า เมื่อแตกกาย ทำลายขันธ์แล้ว ก็จะสู่ทุคติวิบากนรก ตกนรกหมด กายทุจริต ได้แก่ ทำความชั่ว ใช้มือเท้าปากเล็บ ไปฆ่าเขาไว้ แย่งลูกเมียเขาไป ทำลายทรัพย์ของเขาไว้ วจีทุจริต คือ พูดจาโกหกพกลม พูดคำหยาบ พูดเพ้อเจอ พูดสอเสียด มโนทุจริต คิดละโมภ อยากได้ของเขา คิดล้างผลาญ พยาบาท คิดผิดทำนองคลองธรรม อิจฉาตาร้อน พวกนี้เป็นมิจฉาทิฏฐิทั้งนั้น