การทำมาหากินและความตาย : หน้า 19/220

คิดตกลงแล้ว ก็เรียกลูกจ้างให้มาถ่อ ตัวก็หยิบปืนแปด นัดที่เอาไปไว้ข้างหัวเรือมาไว้ใกล้ตัวข้างท้ายเรือ ก็ถือท้ายเรื่อย ไป ใกล้ออกจากลัดเต็มทีนาก็ขึ้น เรือข้าวที่หนักก็ตามหัวนาขึ้น สวนเข้ามา ประดังกันแน่น จีนก็ส่งเสียงแต่ว่า ตู้อ่าๆ ประดัง กันแน่ะ ออกก็ไม่ได้ เข้าก็ไม่ได้ น้ำก็น้อยเลยต้องต่างฝ่ายต่าง ก็ปักหลักกรานหน้าจอดกันนิ่งอยู่ เราเป็นคนท้าย พอผ่านพ้นอันตรายมาแล้ว ก็มาคิดว่าการหาเงินหาทอง นี้ลำาบากจริงๆ เจียวหนา บิดาของเราก็หามาดังนี้ เราก็หาซ้ำ รอยบิดาตามบิดาบ้าง เงินแลทองที่หากันทั้งหมดด้วยกันนี้ ต่างคนก็ต่างหาไม่มีเวลาหยุดด้วยกันทั้งนั้น ถ้าใครไม่เร่งรีบ หาให้มั่งมี ก็เป็นคน าและเลว ไม่มีใครนับถือแลคบหา เข้า หมู่เขาก็อายเขา เพราะเป็นคนจนกว่าเขา ไม่เทียมหน้าเทียม บ่าเทียมไหล่กับเขา ปุรพชนต้นสกุลของเราก็ทํากันมาดังนี้ เหมือนๆ กันจน ถึงบิดาของเรา แลตัวของเราบัดนี้ ก็บัดนี้ปุรพชน แลบิดา ของเราไปทางไหนหมด ก็ปรากฏแน่ใจว่าตายหมดแล้ว แล้ว ตัวของเราเล่าก็ต้องตายเหมือนกัน แต่พอคิดถึงตายขึ้นมา ดังนี้แล้ว ใจก็ชักเสียวๆ นึกถึงความตายที่จะมาถึงตัว โดย -๑๑-