ธรรมขาวและธรรมดาในพระพุทธศาสนา วิสุทธิวาจา 3 หน้า 142
หน้าที่ 142 / 220

สรุปเนื้อหา

บทความนี้อภิปรายเกี่ยวกับความหมายของธรรมขาวและธรรมดา โดยธรรมขาวเป็นธรรมที่สำคัญในพระพุทธศาสนา ซึ่งแตกต่างจากธรรมดาที่เป็นฝ่ายของพญามาร การปฏิบัติตามพระธรรมวินัยของพระศาสดานั้นมีความสำคัญ โดยผู้ปฏิบัติต้องระวังเรื่องทุจริตกาย วาจา และจิตใจเพื่อให้สามารถแยกแยะธรรมดำและธรรมขาวได้ชัดเจน สภาวะใจที่ผ่องใสถือเป็นธรรมขาว ขณะที่ใจที่มืดมัวเป็นธรรมดา การขัดเกลาความคิดและจิตใจจึงเป็นสิ่งสำคัญในการเข้าถึงธรรมขาวที่แท้จริง

หัวข้อประเด็น

- ธรรมขาว
- ธรรมดำ
- พระพุทธศาสนา
- การปฏิบัติธรรม
- ความบริสุทธิ์ของใจ

ข้อความต้นฉบับในหน้า

บิล ธิรา จา ๕๗ ธรรมขาว-ธรรมดา ธรรมขาวเป็นธรรมสําคัญ ธรรมดาเป็นฝ่ายของพญา มารแท้ๆ ไม่ใช่ของพระ ของพระเป็นฝ่ายธรรมขาวแท้ๆ ไม่ใช่ ธรรมดา ตรงกันข้ามดังนี้ แต่ว่าผู้ประพฤติปฏิบัติในพระธรรมวินัยของพระศาสดา ทั้งภิกษุสามเณร อุบาสกอุบาสิกา ไม่รู้จักชัดว่าปฏิบัติดังนี้เป็น ธรรมดำ ปฏิบัติดังนี้เป็นธรรมขาว ไม่รู้ชัด จะรู้จักชัด ต้องขัด กาย วาจา ใจ ออกไปเป็นขั้นๆ ทุจริตกาย วาจา จิต นั่นเป็นธรรมดำ สุจริตกาย วาจา จิต นั่นเป็นธรรมขาว ทําใจให้ผ่องใส นั่นเป็นธรรมขาว ถ้าใจมืดมัวขุ่นหมอง นั่นเป็นธรรมดา นี่เป็นธรรมดำธรรมขาวมีลักษณะอย่างนี้ ชั่วเป็นฝ่ายดำ -๑๓๔-
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More