ชีวิตและความทรงจำในวันสุดท้ายของเตี้ย : หน้า 22/136

จึงยอมให้พ่นยา ก่อนเสียชีวิต 7 วัน เตี้ยเรียกลูกๆ มาฟัง 3 วัน ใครไม่มาฟัง จะตบโต๊ะปังๆ และเพื่อสั่งสอนลูก เพื่อน บ้านและชาวบ้านในละแวกใกล้เคียงให้ทำความดี นึกถึง ผู้มีพระคุณต่อเรา อย่าเล่นหวย ห้ามเล่นการพนัน และ สอนภาษาจีนที่แปลว่า “รู้จักเงินตาย รู้จักคนไม่ตาย” แล้วเรียกตัวเองว่า “เปาบุ้นจิ้น” บางครั้ง นอนน้ำตา ไหลรินคิดถึงแม่อายุ 90 กว่าปีที่เมืองจีน เพราะไม่เคย มีโอกาสกลับไปหาเลย ได้แต่ส่งเงินไปให้เป็น ประจำทุกปี ลูกๆไม่กล้าบอกว่าอาม่าเพิ่งละโลกไม่นาน แต่ในบางอารมณ์ เตี้ยรู้สึกหงุดหงิดเพื่อนบ้านที่มีเรื่อง รําคาญใจกัน คนในบ้านปรึกษากันอยู่หลายวัน จึงตัดสิน ใจส่งเตี้ยเข้าโรงพยาบาลบ้านสมเด็จ หมอบอกว่าบ้า จึง ส่งยังพักรวมกับคนไข้อื่นๆ 1 คืน เช้าวันรุ่งขึ้น ลูกๆรีบ รับตัวกลับบ้าน อยู่ได้ไม่กี่วัน เดี๋ยลืมตา ขยับปากจะสวด คาถาที่เคยสวดเป็นประจำ แล้วหลับไปอย่างสงบใน พ.ศ. 2512 กฎแห่งกรรม 21