ความรุนแรงของน้ำท่วม : หน้า 116/136

ภัยเข้าไม่ได้ เรือยางเล็กๆ ธรรมดาที่มีอยู่บ้านแรงน้ำ ไม่ไหว ทุกคนจึงได้แต่ยืนดูคนกำลังจะตาย เวลา 11.00 นาฬิกา ช่วงสุดท้ายของนาทีสำคัญ ปรีเนตรโทรศัพท์ไปหาแม่ถามถึงระดับนํ้า คราวนี้ แม่ พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า “โทรมาทำไมนักหนา แม่ เก็บของอยู่ ซึ่งติดเสาบ้าน แม่จะเอาซุงออก!” เสียง ร้องโวยวายแล้วโทรศัพท์ก็ถูกตัดขาด ต้นไม้ใหลมากระแทกเสาบ้านหลุดออกจากฐาน จนเสาลอยอยู่เหนือดินทราย น้ำเข้าถึงพื้นคานที่ยึดกับ เสาปูน พื้นทรุดหลุดจากเสา แล้วบ้านก็เหมือนเรือลอย ห่างออกไปเรื่อยๆมีแม่หลวงตายืนเกาะขอบหน้าต่างนิ่ง มองดูโลกด้วยสีหน้าเฉยเมย ส่วนแม่ขันคำวิ่งร้องวุ่นวาย อยู่บนบ้านอย่างตื่นตระหนก แล้วบ้านน้อยก็ค่อยๆเอียง ลงแผ่นน้ำผืนใหญ่..... เสียงคนบนตลิ่งร้องว่า “ป่าคำาเฮาบ่เหลือแล้ว!” น้าไหลแรง ด ทางหมดทุกด้าน กระแส น้ำป่าซัดบ้านไหลไปติด สะพานคอนกรีต กฎแห่งกรรม 115