ข้อความต้นฉบับในหน้า
รวบรวมพระธรรมเทศนา: พระราชภาวนาวิสุทธิ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
34
ปัญหาที่มี ก็แก้ไขกันไป ให้คิดว่ามันไม่ใช่ขอร lessของชีวิต แต่เป็นขั้นตอนของการทำงานที่เราจะต้องเจอ ก่อนที่จะก้าวไปสู่ความสำเร็จ ไม่ mannaเท่าไหร่ ทุกสิ่งจะมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ไม่ว่าจะอะไรจะเกิดขึ้น ให้เราใช้สติและปัญญาแก้ไขกันไป ชีวิตประจำวันของเราก็จะไม่น่าเบื่อหน่าย
ธรรมดาคนป่วย ถ้าไม่ยอมทานข้าว ร่างกายที่ป่วย อยู่ก็ถึงทรุดโทรมลง อาหารเป็นสิ่งจำเป็นต่อร่างกายฉันใด ในสภาวะที่เราต้องสร้างขวัญกำลังใจในการดำเนินชีวิต ก็ต้องรู้จักสร้างบุญ เพิ่มเติมบารมีให้ตนเองนั่นเพราะบุญเป็นบ่อเกิดแห่งความสุขและความสำเร็จในชีวิตของทุกคน ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ต้องมีบุญจึงสำเร็จ
หลวงพ่ออยากให้ทุกคนมีจิตใจที่เข้มแข็ง หนักแน่น ไม่หวั่นไหวไปตามกระแสความหวาดผวา และอุปทานของชาวโลก เพราะนั่นเป็นสิ่งดิ้นการสร้างบารมี ที่จะนำชีวิตของเราไปสู่เป้าหมายอันสูงสุดได้
ตราบใดที่ชาวโลกยังเป็นผู้มีบุญน้อย ตราบนั้นจิตใจจะอ่อนล้าหลายอย่าง ไม่กล้าที่จะเอาชนะอุปสรรคมาขัดขวางเส้นทางแห่งการสร้างบารมีของตน ทำให้มองเห็นสิ่งต่าง ๆ กลายเป็นปัญหา เป็นข้ออ้าง และเงื่อนไขไปหมด เช่น มองว่าการดูแลรักษาไม่ดี ฐานะของเรายังไม่พร้อมบ้าง หรือให้เศรษฐกิจดีเสียก่อน จึงจะสร้างความดี เสมอคนที่อยู่ในห้องมิด รอให้เกิดแสงสว่างเอง ไม่ยอมาหาทางที่จะพาตนออกไปสู่ความสว่าง ยอมให้สิ่งภายนอกเป็นเครื่องถ่วงให้เนิ่นช้า ต่อการที่จะกระทำในสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตนเอง
ในขณะที่วิสัยของบัณฑิต กลับมุ่งพาตนไปสู่แสงสว่าง สามารถปรับเอาสิ่งภายนอกมาอุดมจุดประกาย ให้เกิดความสว่างไสวนในดวงใจของตนได้ เพราะฉะนั้น หลวงพ่อคืดว่า "เศรษฐกิจ กับจิตใจต้องไปด้วยกัน เศรษฐกิจจะดีหรือไม่ขึ้นอยู่กับใจของเรา" เมื่อจิตใจดีและผู้คนมีบุญมาก เศรษฐกิจ ย่อมจะติดตามไปด้วย แม