รวมพระธรรมเทวดา : พระราชวานวิทูร(ไชยุยธรมนชน) : หน้า 42/71

รวมพระธรรมเทวดา : พระราชวานวิทูร(ไชยุยธรมนชน) เข้าไปในป่าลึก พวกทหารไม่สามารถจะตามทัน คงมีแต่พระราชากับทีฆาวุ เท่านั้น พระราชาทรงเหนื่อยล้า เมื่อหยุดรถแล้ว วิ่งมรรคหลับบนตักของทีฆาวุ ในขณะนั้น ทีฆาวุมารได้จะรู้สึกถึงความแค้นในอดีตว่า “บ้านเมือง ของเราได้ถูกพระราชายิ้มไป แม้ว่าดา บิดาของเรา ก็ถูกพระราชองค์นี้ ฆ่า ถึงเวลาที่จะจัดการกับศัตรูแล้ว” จึงทรงซักพระขรรค์อออกจากฝัก หมาย จะแทงพระราชา แต่ในขณะเดียวกัน ทรงระลึกถึงพระโอวาท ที่พระราชบิดา ให้ไว้ว่าก่อนสรรค์ว่า “อย่าเห็นแก่กวา อย่า เห็นแก่สัน” จึงไม่อยากจะเมิน คำของพระราชิดา ได้ลดพระบรรณ์เก็บเข้าที่เดิม ครูหนึ่ง ความคิดอาจดได้ผุดขึ้นมาเป็นครั้งที่สอง พระกุมารก็ซัก พระขรรค์อาจจะฆ่าอีก แต่ก็รับระลึกถึงพระโอวาทของพระชนกยังยืนยัน เอาไว้ก่อน ทำอย่างนี้อยู่จึง ๓ ครั้ง ในทันใดนั้นเอง พระเจ้าพรหมทัตได้ตื่นจากบรรทม ด้วยความ หวาดผวา เล็ดลุ๊กขึ้นอย่งพลุ่งพลัน ตรัสว่า ได้ทรงฝันเห็นทีมวาลูกามาโอรส ของพระเจ้พิษิตประหารถพระองค์ด้วยพระบรรษ จึงทรงพระทัยตื่นขึ้น ทันใดนั้น ทีฆาวได้จับพระเศียรของพระเจ้าพรหมทัต แล้วเอาพระบรรด์ จ่อที่พระเศียรพร้อมกับประกาศว่า “เรานี่แหละ คือลูกาภูรา พระองค์ได้รง ทำความผิดก่อนให้แก่มารดาบิดาของเรา บันนี้เวลาที่จะได้ชำระโทษแล้ว” พระเจ้าพรหมทัตยังตกพระทัย มากขึ้น ทรงหมอบลงแทบเท้าพระกุมาร แล้วร้องขอชีวิต ทีมวาจึ่งว่า “ข้าเจ้าอย่าอยู่พระองค์ได้ แต่ขอให้ พระองค์ได้ประทานชิวิตแก่ข้าพเจ้าเช่นกัน” พระเจ้าพรหมทัตจึงตรัสว่า “ถ้าอย่างนั้น เจ้าจงให้ชีวิตแก่เรา เราก็ จะให้ชีวิตแก่เจ้า” เป็นอันว่าทั้งสองฝ่ายให้ชิวิตแก่กันและกัน โดยจะไม่จองเวร กันอีก แล้วเดินทางกลับเข้าสุพระนคร ครั้นเสด็จกลับเข้าไปถึงพระนคร ทางผีสั่งให้ประชุมเสนามาตย์