บทเรียนจากความดีและความเมตตา : หน้า 62/71

รวบพระธรรมเทวา : พระราชภาณาวิสุทธิ์(ไชยุทธ์ ธรรมมชโย) 62 ผูใหญ่บ้าน เห็นชายหนุ่มเหล่านั้นกำลังทำความดีคืนกัน ก็เกิดความอิจฉา ริษยา แทนที่จะอนุโมทนา กลับกลั้นแกล้ง เพราะตนไม่ได้รับผลประโยชน์ อะไรด้วย ถ้าคนเหล่านั้นยิงตกปลา แล้วซื้อเหล้ามาดื่มกิน เราก็จะได้ไป ร่วมด้วย แต่ทำอะไรไม่รู้ เหนื่อยก็เหนื่อย เสียเวลา ทั้งวัน ด้วยนิสัยที่เป็น พาล ผูใหญ่บ้านจึงขัดขวางการทำความดีของคนพัทธ์หลาย เพราะกลัว ว่าหากชาวบ้านเกิดความเลื่อมใส แล้วตนเองก็จะไม่ได้เป็นผูใหญ่บ้านอีก อาจ จะให้ชายหนุ่มเหล่านั้นเป็นผู้นำแทน แต่ถึงแม้ผูใหญ่บ้านจะขัดขวางอย่างไร ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ เขาเหล่านั้นยังคงทำความดีนั้นตามปกติ เพราะธรรมของ บันฑิตย่อมไม่หวั่นไหวในการสร้างความดี ในที่สุด เมื่อหามไม่สำเร็จ ผูใหญ่บ้านเกิดความโกรธแค้น ได้ข่าวขาย ที่จะจัดเมานพมานและพวก จึงได้ไปเข้าเฝ้าพระราชา กราบทูลว่า “ข้าพระพุทธเจ้า เห็นพวกโจรเป็นจำนวนมาก กำลังทำความเดือดร้อน ให้ชาวบ้าน ขอให้พระองค์ได้ทรงส่งเจ้าหน้าที่ไปจับขุมด้วยเถิด พระเจ้าข้า” พระราชายังทันได้ทรงพิจารณา จึงส่งให้ราชบรมรูปไปชุบโล่ แล้วให้ ลงโทษด้วยการให้ช่างเหรียบ แม่ช้างเป็นสัตว์เดรัจฉาน ก็ชรู้คุณของมณฑพ เหล่านี้ จึงไม่กล้าเหยียบ มณฑพได้รับบอกแก่เพื่อนๆ ว่า “หลายทั่งหลาย เว้นเมตตาธรรมเสีย แล้ว ที่พึ่งอื่นของเราไม่มี ท่านทั้งหลาย อย่าได้ทำความโกรธเคืองในผู้ ไม่หวังดีต่อเราเลย จงมีเมตตาจิตต่อพระราชา และช่างที่กำลังจะเหยียบ เราเกิด” แม้ความช่างจะใช้งานเข้าไปหลายครั้งก็ตาม แต่ด้วยอาณุภาพแห่ง ความเมตตา ช่างนั้นจึงไม่เหยียบ พระราชาจึงให้เอาเสื้อคลุมมาคุม พวกเขาไว้ เพราะคิดว่าจะเห็นคนมาก จึงไม่กล้าเหยียบ ครั้งเอาเสื้อคลุมมา คลุมไว้ ช่างนั้นยังไม่เหยียบอีก กลับเดินออกหลังออกไป