การเตือนสติเรื่องชีวิตและความชรา : หน้า 16/107

ที่พระพุทธองค์ตรัสเอาไว้ว่าชีวิตเป็นของมีน้อย นั่นน้อยสำหรับเอาไว้ใช้สร้างบารมี แต่สำหรับผู้ที่เกิดมาในโลกนี้ไม่มีสติ ไม่มมีปัญญา มีชีวิตเหมือนนกเหมือนกา ก็ไม่ต้องคิดอะไรถนไป ก็ปล่อยกันไปเป็นวันๆ ก็สะเปะสะปะเหมือนสวะลอยน้ำกันไปอย่างนั้น เพราะฉะนั้น พระองค์ได้ตรัสเตือนพวกเราเอาไว้ว่าชีวิตเป็นของน้อย ถูกความชราภรรษาอย่างเงียบๆ ข้าศึกต่างๆ ที่เวลาจะเข้าบ้านเข้ามือกัน ยังพอจะรู้เรื่องได้ แต่ความชราเป็นขั้ศกที่กรมอย่างเงียบๆ มันมาพร้อมกับความเกิด พอมีความเกิด ความแก่มันก็อตามมา แต่เป็นความแก่ที่มองไม่เห็นเราจะสังเกตความเปลี่ยนแปลงของร่างกายเมื่อผ่านไปแล้ว ๑๐ ปีบ้าง ๒๐ ปีบ้าง ๓๐ ปี ๔๐ ปี ๕๐ ปี เรื่อยขึ้นไปตามลำดับ เราจิ่งจะสังเกตการเปลี่ยนแปลงได้ เพราะฉะนั้น ตอนนไหนที่เราจะสังเกตออก เราก็สมมุติเรียกตอนนั้นว่า วัยทราก วัยเด็ก วัยรุ่น วัยหนุ่มสาว วัยกลางคน วัยชรา วัยแก่ วัยหง่อม นั่นคือความแก่ที่มองเห็น แต่ความชราที่กรมอย่างเงียบๆ มันมาทุกอนุวินาที