ฆราวาสกับการพัฒนาจิตใจสู่พระอรหันต์ : หน้า 47/107

มหาสพ ถึงคราวหัวเราก็หัวเราะ ถึงคราวร้องให้ก็ร้องไห้ ถึงคราวดอกขบขันก็ตลกขบขัน จนกระทั่งอินทรีย์แก่กล้าบามเต็มที่จะเป็นพระอรหันต์ อยู่ๆ ก็นั่งเชิงด้วยกันทั้งคู่ ดูมหาสพถึงบ่ทหัวเราะเลยๆ ขบขันก็เลยๆ ไม่มีอารมณ์ร่วมด้วย แล้วหันหน้ามาเจอกัน สนตากัน ทั้งคู่พูดประโยคเดียวกันพร้อมๆ กัน เอ..วันนี้คู่คุณเปลาจังเลย วันนี้ดูเชิงจังดูมหาสพอะไรไม่ค่อยมีรสชาติ คุณก็เหมือนกัน บอกไม่รู้เป็นไง วันนี้เห็นโลกมันว่างเปล่า แล้วก็เต็มไปด้วยกองเพลงมันเร่าร้อน ได้มีสาระอะไรเป็นแก่นสารเลย ดังนั้น ไม่ว่าจะสมบูรณ์ไปด้วยโภคทรัพย์สมบัติก็พ้องบริวาร สมบัติพากมายแค่ไหนก็อย่างนั้น ตอนนี้ความรู้สึกที่จะแสวงหา ชีวิตอีกระดับหนึ่ง คือชีวิตของพระอริยเจ้าก็จะเกิดขึ้นและในที่สุดก็สมหวัง เพราะฉะนั้น บุญเล็กบุญน้อยนี้ เราอย่าไปคิดว่าไม่สำคัญนะ ทำไปเถอะ จะค่อยๆ สั่งสมไปเรื่อยๆ สักวันหนึ่งเมื่อเต็มเปี่ยมล้นไป แล้วนั้นเราจะมีความรู้สึกที่แตกต่างจากคนรอบข้าง แตกต่างจากเพื่อนฝูงาติสินิมิตรสหายที่เดียว