การหยุดเพื่อตระหนักรู้ในความสุขและธรรม : หน้า 42/107

ซึ่งสรุปได้ว่า หยุดนั่นแหละเป็นตัวสำเร็จ หยุดใจได้แล้ว ละก็ ความดีทั้งหมดไป ความไม่รู้จริงก็หมดไป ความทุกข์ทรมานก็หมดไป มีความสุข สนุกสนาน เพลิดเพลินในธรรม เป็นสุขที่ละเอียดยิ่งวางขวาง ประณีต เป็นอิสระ ไม่ต้องอตั่วยัด ๆ คน สัตว์ สิ่งของ และรู้เห็นไปตามความเป็นจริง สิ่งอะไรที่เรายังรู้ว่าเที่ยง ไม่เที่ยงก็รู้ว่าไม่เที่ยง อะไรเป็นทุกข์ก็รู้ว่าเป็นทุกข์ เพราะเห็นอย่างนั้น อะไรเป็นสุขก็รู้ว่าเป็นสุข เพราะเห็นอย่างนั้น อะไรที่เป็นตัวเป็นตนก็รู้ว่าเป็นตัวเป็นตน ก็ไม่ไซร์ก็รู้ รู้แล้วก็จะถึงสิ่งที่ไม่เป็นสาระแก่นสาร สิ่งที่ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา เมื่อปลดปล่อยสิ่งนั้น ก็จะเข้าถึงสิ่งที่เที่ยง ที่คงที่ ที่เป็นของจริง ของแท้ นั้นแหละสุขส่วนๆ เป็นเนื้อเป็นหนัง ที่แท้จริง เป็นอิสระจากกิเลส สาวสะ จากการเป็นบ่าวเป็นทาส ของพญามารที่เขาบังคับบัญชายอยู่ จะบังคับบัญชาเรา ด้วยตัวของเราเองให้เป็นอย่างไรก็ได้ ธรรมกายนันแหละเป็นนิจจัง สุขชั่ว ง อัตตา มีอยู่ในกายของพวกเราทุกๆ คนนี้แหละ เพราะฉะนั้น พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำภาษีเจริญ ท่านจึงสอนอย่างนั้น ซึ่งถูกจริงอธิษฐานของท่าน