การรู้แจ้งในสอนของพระพุทธเจ้า : หน้า 41/107

ใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมากเข้าแทนที่จะรู้เรื่องของตัว ก็ไปรู้สิ่งที่นอกตัว ความรู้ที่อยู่นอกตัว นิ่งรู้ก็ยิ่งอร่อย ยิ่งรู้ก็ยิ่งมิด ยิ่งรู้ก็ยิ่งไม่บริสุทธิ์ รู้อย่างนั้นก็ไม่พันจากทุกข์ทรมาน แล้วก็วนเวียนอยู่เช่นนั้นเรื่อยไป ให้เขาด่าด้วยจรรยาให้ด่าด้วยความดีอย่างนั้นทีเดียว เราจะรู้เรื่องราวได้ ต้องมาถึงพระสัมมาสัมพุทธเจ้า คือได้บังเกิดในยุคของท่าน หรือความรู้ของท่านที่ยังปรากฏอยู่ ถ้าได้ฟังคำสอนหรือได้ศึกษาคำสอนนั้น เอามาไตร่ตรอง มาพิจารณาหรือปฏิบัติตาม เมื่อปฏิบัติก็ส่วน ความไม่จริงก็หลุดออกไป เหมือนกดสวิตช์ไฟฟ้า ความมืดในห้องก็หายไป ความสว่างเข้ามาแทนที่ ส่องให้เราได้เห็นสิ่งต่างๆ ที่อยู่ในห้องนั้นตามความเป็นจริง เห็นถึงไหนก็ไปถึงนั่น จักฺญ ญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง ก็เกิดขึ้นพร้อมๆ กัน ไม่ก่อนไม่หลัง เกิดขึ้นพร้อมๆ กัน จักฺญูฏูปปาที ญาณอฏูปปที ปัญญาอฏูปปที วิชชาอฏูปปที อาโลโกญูฏปาที เกิดพร้อมกันไปเลย ความรู้จริงก็เกิดขึ้นเมื่อลงพระพุทธเจ้าหรือความรู้ของพระองค์ท่าน