หลักการวินยวาทีในพระสงฆ์ : หน้า 243/319

๒๔๒ วินยวาที, มา อายสฺมนฺตานมปิ สงฺฆเภโท รุจิตฺถ, สเมตายสฺมนฺตานํ สงฺเมน, สมคฺโค หิ สงฺโฆ สมฺโมทมาโน อวิวทมาโน เอกุทเทโส ผาสุ วิหรตีติ. เอวญฺจ เต ภิกฺขู ภิกฺขูหิ วุจฺจมานา ตเถว ปคฺคณฺเหย เต ภิกขู ภิกขู ยาวตติย์ สมนุภาสิตพฺพา ตสฺส ปฏินิสสคฺคาย; ยาวตติยญฺเจ สมนุภาสิยมานา ตำ ปฏินิสฺสชฺเชยฺยุ อิจฺเจต์ กุสล์, โน เจ ปฏินิสสชฺเชยฺยุ; สงฺฆาทิเสโส. ๑๒. ภิกขุ ปเนว ทุพพจชาติโก โหติ, อุทเทส- ปริยาปนเนส สิกขาปเทส ภิกขุ สหธัมมิกิ วุจฺจมาโน อตฺตานํ อวจนีย์ กโรติ มา มี อายสฺมนฺโต กิญจิ อวจตุถ กลยานํ วา ปาปกํ วา, อหมุปายสุมนเต น กิญจิ วกขามิ กลยาณ์ วา ปาปกํ วา, วิรมถ่ายสมนฺโต มม วจนายาติ, โส ภิกขุ ภิกขูหิ เอวมสฺส วจนิโย มา อายสฺมา อตฺตานํ อวจนีย์ อกาส วจนียเมว อายสุมา อตฺตานํ กโรต อายสมาธิ ภิกขู วเหตุ สหธมฺเมน, ภิกขู อายสุมนต์ วกฺขนฺติ สหธมฺเมน; เอว ส่วฑฺฒา หิ ตสฺส ภควโต ปริสา, ยาท อญฺญมญฺญวจเนน อญฺญมญฺญวุฏฐาปเนนาติ. เอวญฺจ โส ภิกฺขุ ภิกฺขูริ วุจฺจมาโน ตเถว ปกคุณเหยีย