การพูดถึงการพึ่งพิงในสงฆ์ : หน้า 289/319

២៨៨ ตติยมฺปิ เอตมตฺถ์ วทามิ, สุณาตุ เม ภันเต สงฺโฆ อยู๋ อิตถนนาโม ภิกฺขุ สมพหุลา สงฆาทิเสสา อาปัตติโย อาปชฺชิ. อาปตฺติปริยนต์ เอกจจ์ ชานาติ เอก จ น ชานาติ รตฺติปริยนต์ เอกจฺจํ ชานาติ เอก จ น ชานาติ อาปตติปริยนต์ เอกจจ์ สรติ เอกจจ์ น สรติ รตติปริยนต์ เอกจฺจํ สร เอกจฺจํ น สรติ อาปตฺติปริยตฺเต เอกนฺเจ เวมติโก เอกจฺเจ นิพฺเพมติโก รตติปริยนเต เอกจฺเจ เวมติโก เอกจฺเจ นิพฺเพมติโก. โส สงฆ์ ตาส์ อาปาตีน์ สุทธนตปริวาส ยาจติ สงฺโฆ อิตฺถนฺนามสฺส ภิกฺขุโน ตาส์ อาปาตีน์ สุทธนฺตปริวาส เทติ, ยสฺสายสุมโต ขมติ อิตถนนามสุส ภิกขุโน ตาส อาปตน์ สุทธนตปริวาสสส ทานํ โส ตุณหสส. ยสฺส นกฺขมติ โส ภาเสยฺย ทินฺโน สงเฆน อิตฺถนฺนามสุส ภิกขุโน ตาส์ อาปาตีน สุทธนฺตปริวาโส, ขมติ สงฆ์สุส ตสฺมา ตุณหี เอวเมต ธารยามิ.