การบำเพ็ญวิปัสสนากรรมฐานและความสำคัญของการมีครูบาอาจารย์ : หน้า 67/121

การเพียงเท่านี้จะเป็นไรไปเล่า ขออาราธนาพระผู้เป็นเจ้าจงเข้า ถ้ำไปบำเพ็ญวิปัสสนากรรมฐานตามประสงค์เถิด เรื่องอาหาร บิณฑบาต นั้นไม่ต้องห่วง จะช่วยกันจัดการส่งไปถวายทุกวัน มิให้ ขาดได้ ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา พระอาจารย์นโมภิกขุก็เดินทางเข้า ถ้ำ ไปบำเพ็ญวิปัสสนากรรมฐานง่วนอยู่เพียงผู้เดียว ทิวาวารผ่านไปประมาณ ๓ ปี พระนโมภิกษุผู้มีวิริยะ อุตสาหะในการทําเพ็ญวิปัสสนากรรมฐาน ก็ออกจากถ้ำมายังวิหาร ด้วยอาการหม่นหมองของคนผิดหวัง เพราะการบำเพ็ญวิปัสสนา กรรมฐานของท่านไม่ประสบผลสำเร็จสมความมุ่งหมาย คือว่าไม่ ได้ผล พระวิปัสสนาญาณแม้แต่สักญาณหนึ่งเดียวไม่บังเกิดขึ้นเลย ก็จะเกิดขึ้นอย่างไรได้เล่า เพราะท่านปฏิบัติเอาเอง ไม่มี ครูบาอาจารย์แนะนำให้ จริงอยู่ แม้ว่าท่านจะมีความรู้สูง เรียน จบพระบาลีไตรปิฎกอรรถกถา แต่นั่นเป็นเรื่องของคันถธุระ สําหรับวิปัสสนาธุระแล้ว จะต้องมีครูบาอาจารย์แนะนำหลักการ ปฏิบัติที่ถูกต้องให้ จึงจะปฏิบัติได้ผลสมความมุ่งหมาย เมื่อได้พักผ่อนที่วิหารนั้นพอสมควรแล้ว พระนโมภิกขุผู้ มีจิตมุมานะไม่ท้อถอย ก็ออกเดินทางจากวิหารปัจจันตชนบท มุ่ง หน้าไปหาพระอาจารย์ของตน ณ มหาวิหารในเมืองอมรปุระ เล่า เรื่องให้ท่านฟังโดยตลอด แล้วก็กราบเรียนถามว่า จะปฏิบัติ