การพิจารณาและการอุบัติเหตุของราคะ โทสะ โมหะ : หน้า 70/91

ข้อสิ้นสุดคำของพระสุุติเตเจ้า ว่า เวลาจิตที่ประกอบด้วย ราคะ โทสะ โมหะ เกิดขึ้นแก่เรา เราก็พิจารณาอยู่ผู้เดียวว่า เรา ไม่มีราคะ โทสะ โมหะ ใน สิ่งที่น่าเกิดราคา โทสะ โมหะ และเราพึง สอนตัวยาว่า ถาท่านเกิดราคา โทสะ โมหะ ก็จออกไปจากป่า เพราะที่ป่านี้เป็นที่อยู่ของผู้บริสุทธิ์ ผู้ไม่มีมลทิน ผู้ตบะเท่านั้น ท่านอย่าได้ทำลายสถานที่อันบริสุทธิ์นี้ ท่านจงออกไปจากป่า ประกาศที่ ๔ ธรรมาคมเขา ย่อมเป็นของสูง ฉันใด พระ โวคาวจร ก็ความเป็นผู้สูงด้วยญาณ ฉันนั้น ข้อสิ้นสุดคำของพระพุทธพจน์ ว่า เมื่อได้บันทิตกำจัดความม ด้วยความไม่ประมาทแล้ว ขึ้นสู่วิญจาณคือปัญญา เมื่อฝ่ายท่านก็ ไม่มีความเศร้าโศก ได้เล็งเห็นผู้เศร้าโศก เช่นกันกับผู้อยู่บนภูเขา และเห็นคนผู้อยู่ข้างล่าง ฉะนั้น ประกาศที่ ๕ ธรรมาคมเขา ย่อมไม่ฟื้้น หรือบูงั้น ฉันใด พระ โวคาวจร ก็ความเป็นผู้สูงขึ้น และบุงั้น ฉันนั้น ข้อสิ้นสุดคำของอุบาสิกาจุฬาภรณ์ว่า พระพละนั่งทั้งหลาย ของเรา ย่อมไม่ฟืน ยูงลง ด้วยความมีลา และความไม่มีลา เหมือนกับคนอื่น ๆ ดังนี้