หลักการปฏิบัติทางสติปัฏฐาน : หน้า 87/91

ผู้พึ่งงงสุขความเพียร วีรภูพรหม คุรภพรชันสูงสุด หรือชั้นนวนสัญลักษณสัญญาณตนะ ก็เรียก บางที เขียนว่า วภังค ก็มี มหาสติปฐฐาน ข้อปฏิบัติ มีเป็นประธาน, ธรรมเป็นที่ตั้งแห่งสติ มี ๔ ประการ ๑. กายานุปสนาสติปฐฐาน การพิจารณากายภายในในกายต่างๆ เป็นลำดับไป ๒. เวทนานุปสนาสติปฐฐาน การพิจารณาเวทนาในเวทนาในกายต่างๆ เป็นลำดับไป ๓. จิตตานุปสนาสติปฐฐาน การพิจารณาจิตในจิตในจิตในต่างๆ เป็นลำดับไป ๔. ธัมมานุปสนาสติปฐฐาน การพิจารณาธรรมในธรรมในกายต่างๆ เป็นลำดับไป โอนิโสนสัมการ การทำใจพิจารณาสรรพสิ่งโดยแยบคาย วิมุตติ ความหลุดพ้นนาภากิเลสเครื่องร้อยรั้งทั้งปวง วิหิงสาวิทกา การตรึกนักคิดในเรื่องความเบียดเบียน วัตถุวิชา ความรู้เรื่องวัตถุอุดมงต่างๆ เวทนากา ในที่นี่หมายถึงความวิตกหวั่นไหว เวทนาใหม่ ในที่นี่หมายถึงความอิ่ม แน่นท้อง อึดอัด ไม่สบายกาย เกิดทุกข์- เวทนาขึ้น สิโลคุณ คุณเครื่องแห่งศิล ศิลสังวร ความสำรวมระวังในศิล สภาพในกาย ตามหลักปริยัต หมายถึง สภาพไม่งานในกายมนุษย์ ในหลักปฏิบัติ หมายถึงภายใน ตั้งแต่กายมนุษย์หยาบ กายมนุษย์ละเอียด เป็น ลำดับไป จนถึงธรรมภาวะอรหันต์ เป็นพระอรหันต์หมดกิเลส ไม่มีการเวียน ว่ายตายเกิดในสังสารวัฏอีกต่อไป