ประสบการณ์ธรรมะและการปฏิบัติในวัยเยาว์ : หน้า 59/216

> วันอังคารที่ ๑ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๗ เหลืออีก ๒ วัน ให้ไปช่วยกันตามคนมาบวชให้เยอะ ๆ ให้หลังลานธรรมให้ได้ เดี๋ยวช่วยกันน่ะลูก ต้องรีบชิงช่วงในวัยที่ยังแข็งแรง ต่อไป เวลาธรรมยามจะเกิดขึ้นได้จริง นั่งธรรมะตลอดต่อเนื่อง ๒๕ น. หลวงพ่อปลื้มถ้าเห็นลูก ๆ ตั้งใจนั่งธรรมะ และมีพี่ภายในกระแสการปฏิบัติธรรมจะเกิดขึ้น ต้องเริ่มจากพระภิษุและลูก ๆ เขตในถ้าพระ alert โยมก็ alert ตาม จากเขตนก็ไปถึงเขตนอก กระแสการปฏิบัติธรรมก็จะเกิดขึ้น > วันพุธที่ ๒ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๗ เราต้องเข้าสู่เทศกาลหล่อทองคุณนายอาจารย์ฯ วันนั้นไปเล่าเรื่องอนุมุขใน DMC ตอนหลวงพ่อเด็ก ๆ อายุ ๓ - ๔ ขวบ ยังไม่ได้เข้าโรงเรียน มีมนุษย์มาขอความช่วยเหลือจากหลวงพ่อ ตอนนั้นหลวงพ่อชวนโยมแม่ไปยืนที่ระเบียง ท่านก็พาไป พอหันไปทางซ้าย ก้มหัวมองลงข้างล่าง ก็เห็นคนไม่มีหัวยืนพิงราว สังเกตซีอยู่ ซึ่งถนนในซอยก็ไม่ได้กว้างสักเท่าไร หลวงพ่อจามาถามโยมแม่ว่า "แม่ แม่ คนไม่มีหัวยืนอยู่ไง" ท่านไม่ตอบอะไร รีบอุ้มหลวงพ่อเข้ามุมเลย ๒๐ กว่าปีผ่านมา ท่านจึงเล่าให้ฟังว่า "ที่ตรงนั้นเป็นที่ประหารตัดคอ นักโทษ" หลวงพ่อต้องคอย ๒๐ กว่าปีจึงจะได้คำตอบ อนุมุขมายขอความช่วยเหลือ ไม่มีอึยพิงราวซังสี และหันตัวมาทางหลวงพ่อ ไม่ได้ยื่นถือหัวด้วย ที่หลวงพ่อเจอคือ เห็นอนมนุษย์เพียงแค่ครั้งเดียว แต่ที่เหลือจะเจอเทวา อย่างตอน ๑๐ ขวบ ตอนนั้นอยู่ที่สนามฟุตบอลตอนเที่ยง แพะเพื่อน ๆ อยู่สนามฟุตบอล สนามมันกว้าง หลวงพ่อยืนอยู่ตามลำพังกลางสนาม แตดเปรี้ยงเลย ตอนนั้นเหมือนมีใครมาโอบที่ไหล่ แต่พอหันไปดูไม่มีใคร หลวงพ่อเลยเดินย้ายไปอีก ๒-๓ ก้าว เพราะที่เดินใครไม่รามาโอบ หั่นไปดูไม่มีใคร หลวงพ่อรีบเดินไปหาเพื่อนทันที และต่อมาก็เล่าให้คุณยาย ฟัง เพราะเล่าให้คนอื่นฟัง