บาลีไวยากรณ์ วากยสัมพันธ์ - หน้าที่ 236 : หน้า 24/46

ประโยค๑ - บาลีไวยากรณ์ วากยสัมพันธ์ - หน้าที่ 236 กับบทที่มีวิภัตติเสมอกัน เรียกว่า ปทสมุจจโย, ในอรรถนี้ ใช้ นิบาติคือ จ เป็นพื้น เรียกชื่อว่า สมุจจยตฺโถ ตรงต่อนิบาติไทย ที่ใช้ในระหว่างพากย์หรือบทว่า กับ, และ ที่ใช้ข้างท้ายพากย์ หรือบทว่า ด้วย, หนึ่ง, มีอุทาหรณ์วากยสมุจจยะดังนี้: ทานญฺจ ทสฺสาม ธมฺมญฺจ โสสฺสาม, ปทสมุจจยะดังนี้: เทสนาวสาเน กุมาโร จ กุมาริกา จ โสตาปนนา อเห, ติสฺโส เวทนา: สุขญจ ทุกฺขญจ อทุกขมสุขญจ, ในอรรถนี้ ใช้ วา (บ้าง) ปี (ทั้ง) บ้าง ห่าง ๆ, อุ, ธมฺม วา วินย์ วา ปริยาปุณิสสาม สุตาวา อริยสาวโก รูปสม ปิ นิพพินฺทติ ----วิญญาณสมี ปิ นิพฺพินฺทติ. สัมปณฑนิบาต ๒. การบวกความท่อนหลัง ๆ เข้ากับความท่อนต้น ๆ เรียก ว่า สมฺปิณฑน์ ในอรรถนี้ ใช้นิบาตคือ จ เป็นพื้น เรียกชื่อว่า สมปิณฺฑนตฺโถ, ตรงต่อนิบาตไทยว่า อนึ่ง ซึ่งใช้ต้นพากย์ มี อุทาหรณ์ดังนี้: อิธ ภิกฺขเว ภิกขุ สีลวา โหติ----ปุน จ ปร ภิกฺขเว ภิกขุ กลยาณมิตฺโต โหติ ฯเปฯ สัมปิณฑนะนี้ แปลก จาก วากยสมุจจยะ ด้วยมีกัตตาต่างจากกัตตาในความท่อนต้น