บทนำเกี่ยวกับการตรัสรู้ธรรมในพระพุทธศาสนา : หน้า 5/42

1. บทนำ ในช่วงพระราชก ารฎีกาแห่งการตรัสรู้ธรรม พระสัมมาสัมพุทธเจ้าแรง เปลี่ยนสถานที่จพระบรมในแต่ละปี ทว่าแต่พระชาที่ 20 ถึงพระชาที่ 44 รวม 25 พระราช พระพุทธองค์ทรงจำพระอยู่ ณ กรุงสาวติเพียงเมืองเดียว โดยประทับที่ เชตวันมหาวิหาร 19 พระรฺา และพงมฤาคต์ 6 พระรฺา ซึ่งถือเป็นการเปลี่ยนแปลง ประกาศสำคัญ เพราะในช่วงแรกเริ่มเผยแพร่พระศาสนาภาคีญส่วนใหญ่มเป็น พระอรหันต์ พระพุทธเจ้าไม่ทรงต้องเป็นห่วงในเรื่องพระวินัยและการบีบ ประคองดูแลตนเอง จึงมีรส่งให้พระกิ ษอออกเผยแผ่คำสอนโดย “ไหคนเดียว หลาย ๆ ทา อยไปทางเดียวหลาย ๆ คน” แต่ต่อมาโดยผลหลัง เริ่มมีฤทธิวูตรเข้าสา บวชเป็นพระภิกษุในพระศาสนามากขึ้น มีภิกษุยิ่งขึ้นไม่หมดกิเลสและมการทำสิ่ง ไม่เหมาะสม ตั้งแต่พระชาที่ 12 เป็นต้นมา จึงเริ่มมีภบัญฑิตพระวินัย แล้ ปรับเปลี่ยนรูปแบบความเป็นอยู่ของพระภิกษุที่การจาริกไปในที่ต่าง ๆ และการ อยู่ร่วมกันในอาราม จนอท่ถึงเมิพระชาที่ 20 พระสงฆ์มีจำนวนเพิ่มมากขึ้น จำนวนสมมติสงฆ์ก็ เพิ่มมากขึ้นด้วย มีภิกษุวปฏิปทพระวินัยเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ พระภิภุจำนวนมาได เคยพบพระพุทธเจ้า ดังนั้นหากพระพุทธองค์คงจาจีและหมุนเวียนสถานที่จำ พระชาพในกรุงสาวติลอด 25 ปี ทำให้ในที่สุดทราบกันว่าเมื่อเข้าพระองค์แล้วพระองค์ 1 ในยุคแรกเป็นการบรรจุโดยวิธีอภิวาท คือ พระกิฏฐปฐโดยพระพุทธเจ้า แต่ในยุคหลัง มีผู้ขอชมชามากขึ้น วิธีการบรรจุจึงเปลี่ยนไปเป็นการบรรจโดยพระภิฤกษ์เพีองรูปเดียว เรียกว่า วิธีแบบตรีสวนค มพูสังสนปา และต่อมาเพื่อให้ครูมึงจึงเปลี่ยนเป็นการบรรจ โดยคณะสงฆ์ด้วยวิธีอภิวาท็ติดต่อกกรรมวาจา ธรรมจารา วารสารวิชาการพระพุทธศาสนา 17 ลิกขุนในพระอุโบสถในครั้งนี้ได้