พระไตรปิฎกฉบับไทโซและพระเวทย์ปู : หน้า 15/42

ค.ศ. 404-409 โดยพระฤาชีพและคณะ อยู่ในพระไตรปิฎกฉบับไทโซ เล่ม 23 หน้า 1-470 ไม่มีฉบับภาษาทมิฬ ปัจจุบันค้นพบชิ้นส่วนใบลานภาษา สันสกฤตจำนวนมาก ลำดับเนื้อหาจากพระเวทย์บาลี เนื่องจากเนื้อหาส่วน กฤณิรุธั่งไปปรากฏอยู่หลังกันสะจร และจำนวนสัทขาขในพระเวทย์ปักกัท ลักษานในคัมภีร์ปิฎก (คัมภีร์เล่มเล็กที่รวบรวมเฉพาะสัทขขาที่ คณะสงฆ์ช่องท่อทวนกันในอุบาสกทุกเดือน) ของนิยายนี้มีจำนวนต่างกัน เล็กน้อย ทั้งนี้อาจเป็นเพราะในลูกหลังนิภากสิพลิกขยายไปในอันเดียว และเอเชียกลางอย่างว้างขวาง ตัวสัทขในแต่ละท้องถิ่นจึงมีความแตกต่าง กันบ้าง 5. พระเวทย์ปูของนิกายมูลสัพิฏีกวาว( 根本說一切有部律、Mūlasarvāstivādin) ฉบับภาษาเจน แปลโดยหลวงจีนอิงในปี ค.ศ. 695-713 อยู่ในพระไตรปิฎกฉบับไทโซ เล่ม 23 หน้า 627-1058 และเล่ม 24 หน้า 1-659 เนื้อหามากแต่ไม่ครบบทวสด (vastu) ซึ่งเป็นวิธีการเรียบที่ เทียบได้กับ “ขันธะ” ในพระเวทย์บาลี มีสัทอมน เพียง 7 สัทจากทั้งหมด 17 วัสดุ แต่ในฉบับภิบท (hdul-ba gshi) มีอยู่ครบวัสสด ซึ่งอยู่ในพระไตรปิฎกฉบับ (影印北京版西蔵大藏経) เล่ม 41-45 นอกจากนี่ยังมีการดูเนื้อส่วนตัวบัลกี้กว่าเดิกภาษา สัทกบจากเอเชียกลาง และลิกทำจำนวนมาก เนือหาใกล้เคียงกับพระเวทย์ปูของนิกาย สัพิฏีกวา แต่เนื่องจากได้รวมเอา “อวาน” (เรื่องเล่าสนใจ) จำนวนมาก ได้ด้วย ทำให้เนื้อหายาวมาก 16 Mizuno (1977: 110); Hirakawa (1999: 72-73, 154-157); Hirakawa (2000: 210-215) 17 Hirakawa (1999: 100-104)