การศึกษาเปรียบเทียบพระวินัยปูรณสายนิยมหลังมิยะ : หน้า 16/42

6. พระวินัยปูรณสายนิยมหลังมิยะ 18 ((摩訶僧紙律), 大棕部 Mahāsamghika) ฉบับภาษาจีนแปลในปี ค.ศ. 416-418 อยู่ในพระไตรปิฏก ฉบับบาไทโซ เล่ม 22 หน้า 227-549 ไม่มีฉบับทับถมทับหลงเหลืออยู่ แต่ปัจจุบันมีกรมชุดพบชนิดส่วนตัวฉบับเก่าแก่กว่าพันกว่าปีเป็นจำนวนมาก เนื้อหาของพระวินัยฉบับนี้คล้องกับพระวินัยบาลี แต่โครงสร้างเนื้อหา ไม่ค่อยเป็นระเบียบ นักวิชาการที่เห็นว่าพระวินัยถูกบูรณะแบบหลังพุทธกาล มักจะ โยงเรื่องความแตกต่างกันของจำนวนหัวข้อ class ในพระไตรปิฏกของ พระวินัยแต่ละฉบับขึ้นมาเป็นเหตุผลประกอบสำคัญ โดยอ้างว่าถ้าสิกขาบททั้งหลาย พระพุทธเจ้าทำบูรณะแบบจริง ทำไม่สิกขาบทของแต่ละฉบับจึงไม่เท่ากัน แสดง ว่าต้องมีการบูรณะแบบเพิ่มเติมกันหลัง นักวิชาการเหล่านี้ไม่ได้พิจารณาเปรียบ เทียบจำนวนหัวข้อของปริญญา 7 หัวข้อ อันได้แก่ ปาริชาต, สังฆาทิสส, อนียต, นิสสัคคียปจิตติ, ปาจิตติย, ปจิตติย, ปาจิตติยและอภิรินสมะ แยกออกจากจำนวน หัวข้อของเสียบัตร อีกทั้งยังไม่ได้ค้านถึงความสัมพันธ์ระหว่างเสียวัตรและ ประเด็นปัญหาเรื่องสิกขาบทเล็กน้อย ในหัวข้อ ต่อไป จะศึกษาเปรียบเทียบจำนวนสิกขาบทของปริญญา ของ พระวินัยปูรณแต่ละฉบับ โดยพิจารณาจำนวนสิกขาบทของปฏิสังขรณ์ 7 หัวข้อ แยก ส่วนกับจำนวนสิกขาบทของเสียวัตร รวมทั้งวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของเสียวัตร และสิกขาบทเล็กน้อยต่อไป 18 Mizuno (1977: 109); Hirakawa (1999: 144-147)