บทบาทของคณะสงฆ์ในยุคหลังพุทธกาล : หน้า 33/42

คณะสงฆ์ยุคหลังพุทธกาลเป็นผู้ยอมรับบัญญัติสิกขาขนานเพิ่มขึ้น แต่ อย่างใด 6.1.3 เนื้อหาในภาวนามัยไม่เหมาะกับความยิ่งใหญ่ของพระพุทธเจ้า ประเด็นนี้ถูกหยิบยกขึ้นมาจาก Watsuji Tetsuro นักปราชญ์ ชาวญี่ปุ่น โดยให้เหตุผลว่า เสยวัตรเป็นเพียงส่วนรายละเอียดย่อย ไม่จำเป็นต้องใช้สิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติขึ้นโดยพระองค์เอง เพราะถือเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่ควรแบ่งเนื้อหามากไปจนหมดควรตั้งเป็นบัญญัติ โดยพระพุทธเจ้า นอกจากนี้คณะสงฆ์ในสมัยพุทธกาลจะมีความมั่นคง เข้มแข็ง เพราะมาชชด้วยศรัทธา มีความตั้งใจดีในการฝึกฝนอบรม ตนเองแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีกฎเกณฑ์เล็กน้อยเหล่านี้มาควบคุม ดูแล โดยกฎที่บ่งบอกเล่าเหล่านี้จะเป็นสิ่งที่ทำหนให้ดูแลคณะสงฆ์ ที่มีสภาพอ่อนแอมกว่าจึงไม่น่าเชื่อว่า คณะสงฆ์ในสมัยพุทธกาล จะ มีสภาพความเป็นอยู่โดยมีเสยวัตรหรือปฏิสัตย์เป็นหลักในการ ประพฤติปฏิบัติ34 แต่ในความเป็นจริง ในสมัยพุทธกาล คณะสงฆ์ในพระพุทธ ศาสนาเป็นที่จับตามองของสังคมในฐานะที่เป็นศาสนาที่เกิดขึ้นใหม่และมี การเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว ดังนั้น เพื่อป้องกันภาพลักษณ์ในทางสล เมื่อพระภิกษุต้องออกไปภาคธว เดินทางไปถวาย การสำรวมกิริยามารยาทจึงเป็น เรื่องสำคัญที่ต้องคำนึง ในส่วนของสิกขาบทที่บัญญัติขึ้นเพื่อป้องกัน กามกิเลสบเป็นเรื่องที่จำเป็นตราบใดยังติดก็เลาะออกไปไม่หมด 34 Watsuji (1970: 56-57) ธรรมธารา วาระวิธีการทางพุทธศาสนา 45 สิกขาบทในพระปู่มกิฏิเมื่อดล