ลักษณะทางศาสนาและการบันทึกในพระไตรปิฎก : หน้า 32/42

แม่ว่าจะละเมิดกิขาขายหมวดเสียววังรึมเพียงบทงโทษแบบเบา โดยเรียกว่า "ทุกฤ" หรือ "ทุพากสิต" แค่ตั้งใจว่า "ต่อจากนี้ไป" จะไม่ทำอีก ก็ถือว่าพ้นโทษ ไม่มีการลงโทษหรือปรับอาบัติ เช่นลักษณะอื่น ๆ ริฬิกชัญญูจริงไม่มีความจำเป็นจะต้องกลัวกับลักษาขายหมวดเสียววังรึมเพียงขนาดจะล้อก C. ลักษณะในหมวดอื่น ๆ เช่น ปาราชิก สังฆาทิเสส นิสัคคีย-ปจฺจติยี ปจฺจติยี มิจฉวนลักษณะปังกรูดเดือย นอกจากนี้ยังเป็น มายาในด้านต่าง ๆ ของภิษุ ซึ่งเมื่อทำผิดแล้วต้องอาบัติทุก กุฎหรือทุพากสิต นอกจากที่ปรากฎในหมวดเสียววังรึมยังมีปรากฎในขั้นภาะอีกเป็นจำนวนมากมายพันข้อ ดังนั้นหากจะกังวลด้วยลักษณะในสิโลกซิตรแล้ว จำนวนลักษณะที่ควรรังวัลก็จะไม่ใช่ 227 ข้อ แต่เป็นพันข้อ การบันทึกไวเพียงว่า "ลักษณะเกิน 150" โดยไม่ได้ระบุเป็นตัวเลขที่ชัดเจนลงไป อาจเป็นเพราะทเสียววังรึมถูกแยกออกมาเป็นลักษณะส่วนที่ถูกใส่เข้าไปในส่วนที่เรียกว่า "เกิน" เนื่องจากเสียววังรึมลักษณะการบญัติที่แตกต่างไปจากลักษณะอีก ๓ เพราะฉะนั้นการมีข้อความ "ลักษณะเกิน 150" ปรากฎในพระไตรปิฎกจึงไม่ได้เป็นหลักฐานว่า ในขณะสงฆ์ย่านครั้งที่ 1 ลักษณะเท่าเพิ่มมาจำนวน 150 เณฆ แล้ว