การอยู่ในประเทศที่สมควรตามหลักพุทธศาสนา : หน้า 43/53

พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) 31 การอยู่ในประเทศที่สมควร ความเป็นผู้มีบุญอันทำแล้วในกาลก่อน การตั้งตนไว้ชอบ ๒๐ กันยายน ๒๔๙๖ นโม..... ปฏิรูปเทสวาโส จ....... ทั้งสามประการนี้ เป็นเหตุเครื่องถึงความเจริญสูงสุด นอกจากการไม่คบคนพาล คบแต่บัณฑิต บูชาสิ่งที่ควรบูชา เป็นต้น ๑. การอยู่ในประเทศอันสมควร เราอยู่ในประเทศไทย มีเพื่อนบ้านเป็นประเทศล้อมรอบ ตั้งแต่ประเทศในอินโดจีน ออกไป ไกล ถึงยุโรป เช่น เยอรมัน ที่ “ตาย” แล้วฟื้นใหม่ครึ่งประเทศ “ถ้าว่ามนุษย์อยู่ในประเทศใดไม่มีพุทธศาสนา ประเทศนั้นเป็นประเทศที่ เรียกว่า ไม่มีศาสนาแน่นอน ประเทศเหล่านั้นเรียกว่า ประเทศโยกคลอน เพราะ ศาสนาเป็นตัวสำคัญของประเทศนัก ถ้าประเทศใดมีพุทธศาสนาที่แน่นอน ประเทศนั้นก็เป็นหลักฐาน เป็นประเทศที่เป็นหลักเป็นประธานของโลกทีเดียว” บัดนี้พุทธศาสนารุ่งโรจน์อยู่ที่ประเทศไทยแห่งเดียว เพราะมีพระเจ้าแผ่นดินอุปถัมภ์ศาสนา อย่างเลิศ เป็น “อัครศาสนูปถัมภ์” เราอยู่ในปฏิรูปเทศแล้ว ควรดำเนินให้ถูกต้องร่องรอยของพุทธ ศาสนา รักษาศีล สมาธิ ปัญญา วิมุตติ วิมุตติญาณทัสสนะ ให้ถูกต้องร่องรอยตามความประสงค์ของ ทางพระพุทธศาสนา ประเทศข้างในต้องหยุดที่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ เป็นที่เกิด ดับ หลับ ตื่น ใจเราหยุดนิ่งตรงนั้นจึงจะได้ชื่อว่าเป็นประเทศที่สมควร ถูกมัชฌิมประเทศ ไม่เข้าไปใกล้ที่สุดทั้งสอง อย่างคือ กามสุขัลลิกานุโยค กับ อัตตกิลมถานุโยค ตรงกับกระแสพระโอษฐ์พระบรมศาสดาที่ประทาน เป็นนัยแก่พระองคุลิมาลว่า “สมณะหยุดแล้ว แต่ท่านไม่หยุด” “ถ้าไม่หยุดละก็เลอะละ แต่ถ้าพอหยุดได้แล้ว ก็อย่าออกจากหยุดหนา กลาง ของกลางที่หยุดนั้นแหละ กลางของกลางหนักเข้าไปอย่าถอยออก ถ้าถอยออก ผิดความประสงค์ กลางของกลางเข้าไปนั้นแหละตั้งแต่ต้นจนถึงพระอรหัต ไม่ให้ คลาดเคลื่อนความหยุดอันนี้