การสร้างความร่วมมือในหมู่คณะ : หน้า 153/171

แต่... นั ก ส ร้ า ง บ า ร มี 4 MM ๑ ๑๕๓ พวกเราอยู่กันเป็นหมู่คณะใหญ่ คิดตื้นๆ แค่นี้ไม่ได้ ต้องเข้าใจวัตถุประสงค์ของศีลให้ลึกซึ้งว่า เรื่องศีลเรื่องวินัย เป็นเรื่องความร่วมแรงร่วมใจของหมู่คณะ เช่น เราอยู่กันกุฏิละ ๑๐ รูป ทั้งหลังติดมุ้งลวดให้ แล้ว ถ้ามีใครสักคนมากางมุ่งกางกลดหลังเล็กเฉพาะตัว นอนอยู่กลางกุฏิ เพราะกลัวยุงกัด มันก็ฟ้องว่าตอนนี้ เราอยู่กันแบบตัวใครตัวมัน แล้วจะเป็นคนทั้งโลกไป นิพพานได้อย่างไร ที่ถูก คือ สมาชิกทุกคนต้องประชุมกัน หาสาเหตุ ว่ายุงมันเข้ามาทางไหน แล้วหาทางป้องกันไม่ให้มันเข้า ความจริงที่ยุงมันเข้ามาได้ เป็นเพราะเวลาเข้าออก เรา เปิดประตูกว้างเกินไปใช่ไหม หรือมุ่งลวดมันขาดตรงไหน หรือใครสะเพร่าเปิดประตูทิ้งไว้ตอนเย็น ยุงมันจึงเข้า หรือ ว่ารอบๆ กุฏิมีน้ำขังเป็นที่เพาะยุง ทำให้ยุงชุม ให้ไปช่วย กันตรวจดู แล้วจัดการแก้ไขที่ต้นเหตุให้กับส่วนรวม เรา จะไม่ยอมมุดเข้ากลดไปนอนหลบยุงเพียงลำพังๆ แล้ว ปล่อยให้ยุงกินเลือดพรรคพวกทั้งกุฏิ ະ เราตั้งปณิธานว่าจะขนชาวโลกไปนิพพาน ถ้าใจเรา แคบเหมือนรูเข็ม ไม่ได้คิดเผื่อแผ่ถึงแม้กับหมู่คณะ ใจแคบอย่างนี้ ความดีย่อมไหลเข้าไปไม่ได้ ศีลบารมีไม่